Otto Rank, bir insanın başına gelebilecek en büyük travmanın doğmak olduğunu söyler. İşkenceleri, tecavüzleri bilen insanlar olarak bunun abartılı bir yorum olduğunu söyleyebiliriz elbette ama çok haksız da sayılmaz Rank. 9 ay boyunca mutlak bir güven ve emniyet duygusuyla yaşadığımız, beslenmeyle ilgili en ufak bir sıkıntımızın olmadığı sıcacık
Sayfa 115
![[••Işık Doğudan Yükselir...•••]](https://r2.1k-cdn.com/sig/size:96/plain/https%3A%2F%2F1k-cdn.com%2Fresimler%2Fuyeler%2F1465653_1710795667_MjzDp.jpg){kind=small}
[••“İradem, gücüm, bağımsızlığım ve ihtiyaçsızlığım yenilgi içinde. Onca kargaşadan sonra sağlam bir kale gibi olan kalbim, şu anda dökülmeye başlamış, kapısı saldırganların yüzüne açılmış, her yeri düşman işgaline uğramış, beynim acı verici ve hasta hayaller dışında hareket etmeyen bir felçli gibi.
Şu anki hayatım, saatlerce sessiz kalmak ve anların geçişini seyretmektir... Yavaş hareket eden bir selin yolunda bulunan ağır bir kayanın göğsüme düşüp beni sürüklemesi gibi bir şey...”••]
Sayfa 161 - Fecr YayınlarıKitabı okudu
[••“Mumdan uzaklaştım, ne kadar kalabalık sözlerim var. Kalemi elime alınca harfler izdiham yaratıyor. Hepsi birbirinden önce ortaya atılmak istiyor. Bu yüzden sözlerim oldukça kalabalık ve düzensizdir. Bunlar bir ömür boyu ruhumda esir idiler. Yıllardır dışarı çıkmak istiyorlardı. Kurtulacaklarını zannetmiyorlardı, ama şimdi aniden kapı açılınca sıraya riayet edemiyorlar.
Neyse, geçelim.”••]
Sayfa 150 - Fecr YayınlarıKitabı okudu
[••“Sevmenin ne kadar büyük bir gücü vardır.
Gerçek samimiyette ilahi ve mucizevi bir güç saklıdır. Ne büyük bir lezzettir bu.”••]
Sayfa 125 - Fecr YayınlarıKitabı okudu
[••“Kalbim yalnızlık mağarasından inen ilhamlarla dolu. Açılmak, konuşmak ve dışarı dökmek ihtiyacıyla neredeyse boğulmak üzereyim.”••]
Sayfa 114 - Fecr YayınlarıKitabı okudu
[••“Bir aydının muhtaç duruma düşmesi ve teslimiyetçi olması ne kadar çirkindir!" Gerçekten doğru söylüyordu, ama ben bir put degildim. Ben bir insandım. Bir insan her zaman put olamaz. Bir insan sürekli tapınma ve ihtiyaç içindedir. İnsan, bekleyen ve tapan bir varlıktır.”••]
Sayfa 110 - Fecr YayınlarıKitabı okudu
Ah Rodya'm.
"Nerede okumuştum, hani bir idam mahkumu, ölümünden biraz önce şöyle söylemiş ya da düşünmüştü: 'Yüksek ve sarp bir kayalıkta, ancak iki ayağımın sığabileceği, dar bir çıkıntıda, dört bir yanım uçurumlar, okyanuslar, sonsuz bir gece, sonsuz bir yalnızlık ve hiç bitmeyecek fırtınayla sarılmış vaziyette yaşamak zorunda olsam ve bütün ömrümce, bin yıl boyunca, hatta sonsuza kadar o bir karış toprakta durmam da gerekse, o şekilde yaşamak, şu anda bir saat içinde ölecek olmaktan çok daha iyidir?' Yeter ki yaşasındı, sırf yaşasın! Nasıl olursa olsun, ama yeter ki yaşasın!.."
Sayfa 200 - Rodion Romanoviç Raskolnikov
Yalnızlık ve sessizlik, onu sık sık çevrelerdi.
Sayfa 157Kitabı okuyor
Yeterli ebeveyn desteğinin olmaması ya da ilişki kurulamamasından dolayı duygusal bağdan yoksun birçok çocuk, çocukluklarını geride bırakmaya isteklidir. Bu çocuklar en iyi çözümün, hızlı bir şekilde büyümek ve kendilerine yetebilir hâle gelmek olduğunu düşünür. Kendi yaşlarının ötesinde yetkin bir hâle gelirken temelde yalnızlık yaşarlar. Genellikle prematüre olarak yetişkinliğe geçerler, mümkün olduğunca hızlı bir şekilde işe başlarlar, cinsel yönden aktif olurlar, erkenden evlenirler ya da vatani görevlerini yerine getirirler. Onlardan “Zaten kendi kendime baktığım için tek başıma yola devam edebilir ve hızlı olarak büyümenin avantajlarından yararlanabilirim.” şeklinde cümleler duyarsınız. Onlar yetişkin olmayı dört gözle beklerler çünkü yetişkinliğin özgürlük ve aidiyat imkânı sunduğuna inanırlar. Ne yazık ki evden ayrılmak için acele ettiklerinde yanlış bir kişiyle evlenebilir, sömürüye tolerans gösterebilir ve verdiğinden daha fazlasını isteyen bir işte çalışmaya devam edebilirler. İlişkilerinde genellikle duygusal yalnızlığa razı olurlar çünkü eski ev hayatlarında olduğu gibi bu durum onlara normal gelir.
düş:
G. G. Marquez "Yüzyıllık Yalnızlık: 'Düşünde beyaz duvarlı boş bir eve girdiğini gördü. Eve ayak basan ilk insan olmak canını sıkıyordu. Düşünde, bu düşü bir gece önce gördüğünü ve yıllardır ara sıra hep aynı düşü gördüğünü hatırladı. Daha uyanmadan biliyordu ki uyandığı anda düşü unutacaktı. Çünkü zaman zaman yinelenen bu düşün özelliği, düş içinde hatırlanmasıydı.'
Duygusal yalnızlık öylesine acı verici bir şey ki bu duyguyu deneyimleyen bir çocuk ailesiyle bir bağ kurmak için gerekli olan her şeyi yapacaktır. Bu çocuklar başkalarının gereksinimlerine öncelik vermeyi bir ilişkiye kabul edilmenin bedeli olarak öğrenebilir. Başka kişilerin kendilerine destek olmasını veya ilgi göstermesini beklemek yerine, onlar bu kişilere yardım etme rolünü üstlenebilir ve herkesi kendi duygusal gereksinimlerinin az olduğuna ikna edebilir. Maalesef, böyle bir durum daha büyük bir yalnızlığa neden olur çünkü en derin ihtiyaçlarınızı örtbas etmeye çalışmak diğer kişilerle gerçek ilişkiler kurmanızı engeller.
Yalnızlığın son bulması için diğer insanların yanı sıra bir şeye daha ihtiyacınız var, diyor John. O diğer insanla ya da grupla her iki taraf için de anlam taşıyan bir şey paylaştığınızı hissetmeye ihtiyacınız var. Her iki tarafın da anlam ve değer atfettiği herhangi bir şeyi birlikte yaşamanız gerekiyor. New York'taki ilk öğleden sonranızı Times Meydanı'nda geçirdiğinizde yalnız olmazsınız ama kendinizi yalnız hissedersiniz; çünkü orada bulunan hiç kimse sizi umursamadığı gibi, siz de onları umursamıyorsunuzdur. Sevincinizi ya da sıkıntınızı paylaşıyor değilsinizdir. Etrafınızdaki insanların gözünde bir hiçsinizdir; onlar da sizin gözünüzde hiçtir.
Hastane yatağında yatarken de yalnız değilsinizdir - ama tek yönlü bir yardım söz konusudur. Hemşirenin görevi size yardımcı olmaktır, ama sizin göreviniz ona yardımcı olmak değildir – böyle bir yardıma kalkıştığınızda da yapmamanız söylenir. Tek yönlü bir ilişki yalnızlığa deva olamaz. Ancak çift (ya da daha fazla) yönlü ilişkiler bunu yapabilir.
Yalnızlık diğer insanların fiziksel yokluğu değil, diyor John - hiç kimseyle önemli bir şey paylaşmadığınız hissidir yalnızlık. Etrafınızda bir sürü insan -hatta belki bir eş, aile ya da kalabalık bir işyeri- olmasına rağmen onlarla paylaştığınız önemli bir şey olmadığında yine yalnızlık hissedersiniz. John yalnızlığın son bulması için en azından bir insanla, en iyisi çok daha fazla insanla aranızda bir tür "karşılıklı yardım ve koruma" hissi bulunması gerektiğini anlamıştı.
Sayfa 105Kitabı okudu
