Geldi, yanıma oturdu ve anlatmaya başladı kadın.
"Ben dedi… çok aşık oldum, ilk aşktı. İlk gençlik, çocukluk aşkımdı. Çok sevdik birbirimizi, sevmeyi beraber öğrendik.
Beraber birbirimizi severek büyüdük. Çok küçüktük, beraber öğrendik büyümeyi. Kocaman hayaller kurduk, kendimizden büyüktü hayallerimiz. 16 yaşımın en güzel baharıydı diyorum.
" Sevgili oğlunun kurban edilmekten kurtulmasına son derece
sevinen Abdûlmuttâlib, 100 devenin Safa ile Merve arasına götürülüp, yan yana
kurban edilmesini emretti. Emri derhâl yerine getirildi. Kurban edilen
develerin etlerinden Mekke halkı bol bol istifade etti. Alamadıklarını da
kurtlar, kuşlar, köpekler, vahşî ve ehil bütün hayvanlar paylaştılar.
O günden itibaren, Kureyşliler ve Araplar arasında, bir
insan diyetinin 100 deve olarak kabul edilme âdeti benimsendi.21
Resûli Ekrem Efendimiz de, bu âdeti olduğu gibi
bırakmıştır. "
Hissetmiyor insanlar, hissetmiyor!
Unutmuşlar duygu nedir, kimse bilmiyor
Bilmeden seviyor, cesaret edemeden ölüyor
Bilmem kaç nesil böyle gidiyor!
Sevgili, gel gidelim, biz bari cesaret edelim
Esir kalmayalım esir şehirde, kaçıp gidelim
Kaçacak yol kalmazsa, bilerek ölelim
Sevdiğimizi yeter ki bilelim
Sahi sevmek nedir, nasıl olur bilir misin?
Bazen ölmek mi gerekir sevilmek için
Tabii değeri yoktur canlıyken bir canın
Ölünce sevilir her kıymetsiz vücut
Gittin sevgili, sen de gittin
Nereye, neden gittin, beni bırakıp gittin
Unuttun mu? Yoksa unutmaya mı çalıştın
Bilmem ki sen neden gittin
Elveda sevgili, veda etmeden gittin ya
Ben edeyim, hatırında kalmak için
Sen benim kalbimdeyken unuttun beni
Elveda sevgili, belki hatırında yaşarım
Unuttun mu beni?
Geriye dönemem
Bu kez sen yaşa diye ben ölemem
Hatırladın mı beni?
Hiç veda edemem
Sen gör beni diye yanıp sönemem
O hoyrat denizlerinde ben yüzemem
Gitme, yalnız kalır bu şarkılar
Sensiz, çığlıklarım duyulmaz sessiz
Feryat figan, sokak sokak arar dururum
Kaldım evsiz.... 🎶
İnsan Bir Eksik Sözdür.
Şiir her zaman yarım kalır. Dünya her zaman yarım kalır. İnsan sonsuzu görmüştür. Bir sessiz yara derinlerde. Her şeyi anlayan bir geçicilik acısı. Bir çarmıhta yazmak. Açık bir veda. Büyük yalnızlığa katılmak. Susmanın erdemine doğru.
Değil mi ki gün akşamlı.