VEDA DİVANI
Çiçekler hüzünlü, kokulari kaybolmuş
Kadınsa yaprak döküyor tam da orada
Galiba ölüyoruz diyor, sönüyor ışıklar
Kim duyabilir şimdi çiçeklerle kadının
Kuğularinkini andıran veda ezgisini
Everest
Harflerle üstü örtülmüş
Bir ahker olsa gerek şiir
Yine de yanar birinin canı
Kalbiyle açmakta çünkü kitabı
Everest
Veda
Hoşçakal evimin balkonuna siginan kırlangıç
Penceremden izlediğim hüzünlü aksamustleri
Şaşkın bakışlarına anlam veremediğim komşum
Beni terkedip sokağa kaçan kırcıl kedim
Su vermeyi unuttuğum çiçekler hoşçakalın
Okunmadan kaldı kitapligimda yuzlerce kitap
Everest
Saçlarını gittikçe kısalttığın günlerde
Sen söylemiştin bu sözleri unutmadim
-Her aşk bir ayrılık gizler, ayrılıklarsa
Bir merhabanin sıcaklığını taşır kendisinde
Everest