“…Dürüst olmak gerekirse, biraz kıskanmıştım. Bu adam burada durmuş, bir şampiyon gibi öfkesini veranda mobilyasından çıkarıyordu. Belli ki o da benim gibi berbat bir gün geçirmişti ama ben, öfkemi pasif saldırganlık olarak ortaya çıkana kadar içime hapsederken, bu adam gerçekten dışarı çıkartıyordu…”
Sayfa 12