Akış
Ara
Mesajlar
1
Bildirimler
Kaydedilenler
Ne Okusam?
Profil
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.17
Moda denilen şey o kadar çirkindir ki onu her altı ayda bir değiştirirler. (OSCAR WILDE)
Bir tehlike anında gemiden uzaklaşan fareler, geminin batmamasını bir türlü affedemezler. (Wieslaw Brudzinski)
Kurtlarla arkadaş ol, yalnız elinden baltayı bırakma. (Rus Atasözü )
Rüzgara tüküren, kendi yüzüne tükürür. (İtalyan atasözü )
Bir gün su
“... çünkü herhangi bir vicdan durumu bir zenginlikse, pişmanlık durumu da bir zenginliktir, böylece başlangıç noktasına dönmüş oluruz.” Pavese’nin bu satırlarına şu notu düşmüşüm: “Bugün Kulüp dizisinde Rachel, annesinin, kendisine evlilik dışı ilişkiyle hamile kalmasına dair, “Benim hatama sen düşme.” demesine, “Senin hata dediğin, benim varlık nedenim.” karşılığını verdi.
“...çünkü herhangi bir vicdan durumu bir zenginlikse, pişmanlık durumu da bir zenginliktir, böylece başlangıç noktasına dönmüş oluruz.”
kendi aldığı karardan pişman olmak saçma bence
Bu arada, pişmanlığın mutlaka insanın üzerine çöken mutlak bir gerçeklik olduğu
düşüncesini akıldan çıkarmalı. Bunu özellikle eğitimli vicdanlar duyar yalnızca. Demek ki, pişmanlık duymayacak şekilde eğitilmek mümkün. Eğitimsiz kişinin hiçbir şey duymadığı pek çok eylem için pişmanlık duymanın incelik ve içsel zenginlik göstergesi olduğunu söylüyorlar. Peki doğru mu bu? Vicdan durumlannı dışlamayan, onlann hepsini, genel olarak pişmanlık verenlerin de kabul eden bir içsel zenginlik düşünülemez mi? Burada bir safsata söz konusu, çünkü herhangi bir vicdan durumu bir zenginlikse, pişmanlık durumu da zenginliktir, böyleçe başlangıç noktasına dönmüş oluruz.