599 syf.
·
Not rated
PAZARLAMA DÜNYASININ BU SAYISINDA NOTRE DAME DE SION DİYORUZ.
Yazıldığı senelerde popülaritesi oldukça düşük olan -ama bak sen ki bir nedenle- popülaritesinin yükselmesi için hikayenin omurgası haline getirilen kiliseyi merkeze almış ezoterik klasiktir.
Eğer derin okuma yapılmazsa…ne dediği sadece belirli -kısıtlıanmış, 
Victor Hugo tarafından elbette- bir kitlenin iltifatına mazhar olur.
İyi okunursa…kullanılan dil, sembolizm, ezoterik anlatım…ile Victor Hugo masonluğa bu şekilde bir katkıda bulunduğunu anlamamak için aşırı iyi niyetli -aşırı ama- olmak bahane bile sayılamaz.
Ve nerede olduğunu bilmediğimiz ve bir dış sesmişçesine konumlanan anlatıcı da rütbeli mason olduğunu -nedense- açık etmeyi tercih ediyor. Bunu açık açık yazmış zaten.
Burada benim Victor Hugo mason olması ile bir derdim yok…Budist, Yahudi, hatta Superman olması bile umrumda değil…ama bu metin benim için o çağın gayet derin ve başarılı bir pazarlama çalışması olarak gördüm. Veya Hugo’nun kardeşlerine borcunu ödemesi diyelim.
Burada 
Sefiller (2 Cilt Takım) başka bir yere koyuyorum ama o kitabın çıkabilmesi için 
Notre-Dame De Paris gibi bir çalışma olmalıydı. Bir de etkisi, gücü görüldüğünde günahıyla sevabıyla Victor Hugo her daim ayakta alkışlanacak bir yazardır.
Bir de ben Ötüken Yayınlarından ciltli ve resimli özel basımından okudum. Cilt şahane, 
Yakup Orhan muhteşem+muhteşem bir çeviri, resimler hem çok yerinde hem de müthiş destekleyici…bu kitabın 
Notre Dame'ın Kamburu halini de okuyacağım. Fakat mümkünse Ötüken’i tercih edin derim.
Tamam dedim , altmış altı frankla onurlu bir insan olmayı istiyordum; yırtık pırtık giysilerimin altında bir rahip cübbesinin altındakinden daha güzel duygular vardı. Ama lanet olsun o kimlik belgesine ! Sarıydı ve üzerinde serbest bırakılmış kürek mahkumu yazıyordu.”
“İnsanları ürkütüyordum, küçük çocuklar benden kaçıyor, herkes yüzüme kapısını kapıyor, kimse bana iş vermiyordu. ’’
kitabın özellikle bu satırlarından sonra yazarında dediği gibi bende tel koptu.
Tilbe Çınarın dediği gibi;
bu mahkum bir devlet adamı ya da önemli bir şahsiyet olsaydı yine aynı şekilde sırf ibret olsun diye giyotine götürülür ve toplum tarafından ölümcül bir hastalığa sahipmiş gibi dışlanır mıydı ? Elbette hayır. Kitabın önsözünde ölüm cezasından bahsediliyor. Bir zamanlar dört eski bakan darbe teşebbüsünde bulundukları için haklarında idam kararı çıkarılıyor fakat bu tartışmalar sırasında bakanlar bir şekilde ölüm cezasından beraat ediyorlar ve meclis bu konuyu kapatıyor. İşte Hugo’nun eleştirdiği şey tam da bu eşitlikten yoksun adalet sistemidir. Adalet varsa, herkese uygulanmalıdır. Takım elbiseliden ziyade yırtık pırtık giysiler giymiş birini suçlu diye damgalamak kolay olandır.
gerçekten üstüne söyleyecek başka bir şeyim kalmadı. kısacası 
Bir İdam Mahkûmunun Son Günü benim için unutulmazlar arasına giren bir günce oldu
