Kuyu kazdığımız bizim yukari duzluk, butun alem, uzaktaki soluk renkli evler, titrek kavaklar, kivrilan tren yolu, her sey guzeldi ve bu hoş duyguya evinin kapisinda az once gordugum kirmizi sacli guzel kadin sayesinde kapildigimi ruhumun bir yaniyla hissediyordum
Isin en kotu yani da dünyanın herkes icin cehennem olmadigini, daha iyi, daha mutlu bir yasamin varligini bile bile buna katlanmak...
Dedim ki nefret ederken yasamaktan,
Nasil yasayabilirim ki ben.
Reader Follow Recommendations
Öyküm uyutmazdi beni, ama sen düşlerle birlikte uykuyu getiriyorsun bana.
Donusum de Gregor bir gun bocek olarak uyaniyor. Ve calisamamak, begenilmemek, sevilmemek insani(bocegi) nasil yavas yavas eritiyor onu anlatiyor...