Bir şeyleri anlıyor ama bir şeyleri de anlamıyorsunuz. Belli ki diyorsunuz şöyle demek istemiş. Yine de içinizde başka ne demiş istemek olabileceğiyle ilgili soru işaretleri kalıyor.
Farklı bir şekilde size kendini okutmayı başarıyor da öyküler. Altını çizdiriyor bazı cümleler. Leyla Erbil’in ilk kitabı ve 1960’ta yayınlanmış olmasına hatta yazıların kimisinin bu tarihten de önce yazılmış olmasına rağmen günceli hissettiren öykünmeler de mevcut.
Biraz zor okuması evet, fakat keşfe çıkmış gibi de bir yandan. Onun karakterlerinde yakaladığınız psikolojik durumları anlamak keyif veriyor. Heh diyorsunuz şurası şemalardan bahsediyor, burası çözümlerden.
Kendine özgü dili var. Kitap boyunca “şey” yerine “nen” ifadesini okuyorsunuz mesela. İkircikli bi okuma bu sebeple.
Kadın ve erkek kavramlarına, öğretilere, gelenekselliğe ve başkaldırıya yer veriyor. Bu anlamda diğer kitap isimlerine baktığımda anlıyorum, henüz ilk kitabında bile bu konularla kavgalıymış zaten. Aramış, baş kaldırmış, anlamaya çalışmış…
Tabi noktalama işaretleri de yine Erbil’in kendi yöntemince. Hiç konulmamış noktalar, birden fazla peş peşe konulmuş virgüller, cümle başlarındaki küçük harfler ve bitişik yazılmış ayrı kelimelerle bu noktada da kendine has yanını sabit tutmuş. Merak ettim mesela, yayınevi buna nasıl bir tepki vermiştir acaba o dönemde. Hem yeni bir yazarsın hem ilk kitabın hem de kendince kuralların konusunda bir teklifin var. O konuşma anına şahit olmak isterdim açıkcası.
Hallaç farklı bir okuma sundu kesinlikle.
