Aşkın kokusu uzaklardan...
Ellerin gibi sabahlar serin,
Nedir çektiği şu göklerin?
Gökler yırtıldı uçaklardan.
Düşünce. Düşünce. Düşüncelerin.
Dalgalar dalgaların ardında.
Ya benim kederim vişne ağacı
Ya senin çiçeklerin.
Dirseğini pencerenin pervazına dayayarak elini şakağına yaslamıştı. Başında, ensesinde düğümlediği vişne rengi bir örtü vardı ve iki damla inci kulaklarında parıldıyordu. Üzerine resim çiziktirilmiş kağıt kalemi bir tarafa bırakmış, denize bakıyordu. İlk karşılaşmamızdı, onu dünya gözüyle ilk görmem. Demek resim yapıyordu.
Sayfa 44
Sana, penceremin önünde duran o vişne ağacını anlatmıştım. Karanlıkta bile, ona bakmak bir mutluluktu, bolartırdı gönlümü. Sen o vişne ağacı gibisin, demek isterim sana. İlkyaz güneşinde
sert, yalız, ışınımlı aklığıyla bir kışın daha ödülünü dağıtır gibi
göğe karşı çiçeklenen, taçyaprakları pörsüyüp döküldüğünde ardından gelecek alın umuduyla bizi oyalayan, yemişi, koparılmazsa, uzun süre karara karara kışı bekleyen vişnenin bütün hallerini
sende görüyor değilim elbet. Ama onun gibi bir yaşam umudusun benim için. Yaşanabileceğini, yaşamağa çalışmak gerekeceğini duyurup duran. Ama böyle sözler sana söylenmezmiş, söylenemezmiş gibi gelir hep. Kurağın ateşini söndüren, soluk aldıran, kapıları açan yaz yağmuru gibisin bana. Ama sıkılırsın diye söylemekten kaçınırım.
Sayfa 126Kitabı okudu
Gökyüzü morarıyor seni dinlerken ve ben nefesimi tutuyorum
Anlatan sen.
Dinleyen ben.
Gideni sen.
Kalanı ben.
Ölümü hayata, hayatı ölüme değiştiğim yerde bitiyor, vişne ağacı masalı.
Bir vardı bir yoktu vişne ağacı masalı, okuyanın hiç haz etmediği dinleyeninse ilk kez dinler gibi dinlediği.
zamane masallarından farksız.
Gerçekliğinden emin olamayacak kadar farklı...
Sana, penceremin önünde duran o vişne ağacını anlatmıştım.Karanlıkta bile,ona bakmak bir mutluluktu,bolartırdı gönlümü.Sen o vişne ağacı gibisin,demek isterim sana.
Bu hayat da ne ki!.. Dar, karanlık odam
Sıkıntı dolu; pencereden rüzgar giriyor...
Dışarıdaki tek vişne ağacı bile
Donmuş camdan görünmez oldu.
Belki çoktan ölmüştür.
Hayat mı bu!
Ne azarlayanım ne sevgilim var...
Sana, penceremin önünde duran o vişne ağacını anlatmıştım. Karanlıkta bile, ona bakmak bir mutluluktu, bolartırdı gönlümü. Sen o vişne ağacı gibisin, demek isterim sana.
Sana, penceremin önünde duran o vişne ağacını anlatmıştım. Karanlıkta bile, ona bakmak bir mutluluktu, bolartırdı gönlümü. Sen o vişne ağacı gibisin, demek isterim sana.
Ya benim kederim vişne ağacı
Ya da senin çiçeklerin.
Sayfa 183Kitabı okudu
Düşünce. Düşünce. Düşüncelerin
Dalgalar, dalgaların ardında
Ya benim kederim vişne ağacı
Ya senin çiçeklerin..
Bu hayat da ne ki!.. Dar, karanlık odam
Sıkıntı dolu; pencereden rüzgar giriyor..
Dışarda tek vişne agacı
Korkuyorum!
Bu da hayat mı!
Sıkıcı, karanlık günlerim!
Küçücük odam dapdaracık,
Penceresinden rüzgar giriyor içeri...
Bahçesinde tek bir vişne ağacı var,
O da buz tutmuş camdan gözükmüyor,
Belki çoktan donmustur zaten.
Hayat mı bu! Perdenin de rengi kalmadı;
Hastayım, yakınlarıma gidemiyorum,
Ne beni azarlayanım var, ne de sevenim...
Yalnız kocakarının dırdırı...
