" - Bir emrin var mı baba?
- Var ama zayi etmek istemiyorum."
Vizontele
Hayata Bakış Tarzın Nasıl?
"Mutluluk yaşadığın hayat tarzında değil, hayata bakış tarzındadır. "
Tolstoy
Evet insan hayata bakış tarzı ile mutlu olur.
Eğer sen kendinle barışık değilsen saraylarda yaşasan mutlu olamayacağın gibi zihninde problemlerin üstesinden geldiğin zaman zindan hayatı sana cennet bahçesi olur.
Vizontele filminde bir sahne vardı. Çok hoşuma gider. Der ki; "Bir yerde mutlu mesut olmanın ilk şartı orayı sevmektir." Bende öyle düşünüyorum. Son bir ayımın 13 günü hastanede tek kişilik odada, kalan diğer günler ise evde tek başıma bir odada geçti. Ama inanın hiç sıkılmadım. Çünkü odamı sevmiştim, çünkü kendimi hayata bağlayacak bağlarım vardı. Hatta bir parça çalacak kadar gitar bile öğrenmiştim. Kitaplar, filimler (ama öyle sıradan filmler değil. Bir kitabı araştırmadan okumadığım gibi filmi de izlemem) ve kalemim benim için yol arkadaşlarım oldu adeta. Ve bu süreçte şunlar ortaya çıktı.
hizliresim.com/MMXsxo
Moralinizi bozmayın, hayatla barışık olun, sizi mutlu kılacak uğraşlar edinin. Göreceksiniz o zaman şikayetçi olmayacaksınız.
İnsan memleketini niye sever?
Başka bir çaresi yoktur da ondan..
#Vizontele
Vizontele repliği "geliyorum gidiyorum vermiyorsun paramı"
Sıkıntıdayım diyor. Belki de öyle; peki ama bundan bana ne? Evin var, sığırların var, herşeyin var; benimse sadece başımı sokabileceğim bir barakam var. Senin mısırın tarlandan geliyor. Bense mısırın her tanesine para vermek zorundayım. Yalnızca ekmeğe her hafta üç ruble harcamak zorundayım. Eve geliyorum ve bakıyorum ekmek kalmamış, haydi birbuçuk ruble daha. Şimdi borcunu öde bakalım, bunda anlaşılmayacak ne var?
Sayfa 40 - İnsan Ne İle YaşarKitabı okudu
Ya dedim benim kuşlarım var,
nasıl geleyim oraya?
Kim bakacak onlara?
Ben gidersem ölürler...
#Vizontele 🎥
-Yazarım sana..
- Yazma. O zaman bekliyor insan. Buraya çok az insan geliyor, çok insan gidiyor. Kalan da bekliyor ama bazen çok uzun bekliyor.
Vizontele 2003 
Yılmaz Erdoğan
— emin, sana bir kız bulsak mı? artık vaktidir, he?
—ha, yok hocam. sağolun, benim bir sevgilim var.
— yapma ya. kimmiş o?
— danimarka’da kendisi.
— nerde?
— danimarka. ecnebi bi memleket.
— ne yapıyor orda?
— oralıdır kendisi.
— sen nerden tanıyorsun allahın danimarkalısını?
— ya bi sene turist olarak gelmişti buraya. ben de gezdirdim işte. ya o illa tutturdu, illa ki geleceksin danimarka’ya diye. ya dedim benim kuşlarım var, ben nasıl geleyim oraya. kim bakacak onlara
— nasıl yani, sen şimdi kuşlar için mi gitmedin danimarka’ya?
— e ben gidersem ölürler. gerçi o çok ısrar edince dedim dur bakalım, işleri ayarlayabilirsek gelirim dedim. önümüzdeki sene kesin gideceğim. herhalde yani, galiba.
— yahu emin, sen milletlerarası çalışıyormuşsun da haberimiz yokmuş.
— ya aslında benim ona karşı bir şeyim yok tabi, misafir olduğu için. o beni sevdi. biz, ceviz yiyorduk. işte o beni sevdi. ben de onu sevdim.
— ne zaman oldu bu?
— ceviz yerken.
Vizontele / 2001 ‧