Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.6
1700'lü yıllarda yaşamış bir Fransız'dan Türkleri okumak istiyorsanız işte güzel bir kitap sizi bilmem ama ben tarafsız olarak yazıldığını düşünüyorum..
Okuduğum bütün kitaplar arasında yalnız bir tanesi yaşamanın anlamını anlatıyor olsaydı bu kitap olurdu. İnsan ne için yaşar sorusunu,iyiliklerin ve kötülüklerin aslında neden var olduğunu kitabın sonuna kadar sabredip okursanız ve derin göterişli,tumturaklı felsefik anlamların yapaylığına bulanmamış ,duru ve dingin gerçeğin peşindeyseniz kitabın sonunda bulacaksanız.Bir de hayatımda ilk kez başlı başına ironiden ibaret bir kitap okuduğumu itiraf etmeliyim.
Yazarı ağır bir his bırakan bir kitap olmasına karşın keyifli ve ne anlattığını bilen bir kitap. İlk defa hayatımda küçük paragraflara konu olan bir kitap okudum. Uslup bakımından normal olarak uslubu tam da 18.yy'la ait. Bu kitaba hem bir ağırlık kazandırıyor hem de farklı bir hava katıyor.Sürekli iyimserliği ve iyiliği savunun bir karakterin dünyanın bu kadar saçmalığına ve kötülüğüne karşı tek başına iyimserliği ve iyiliği savunması gerçekten bir süre sonra 'bu ne yaa' dedirtiyor. Çünkü Voltaire'n de söylemeye çalıştığı gibi bu dünyaya en yabancı şey 'iyiliktir'. Voltaire de bunu oluşturduğu karakteri tüm dünya da gezdirip başına gelecek tüm olağan kötülükleri gösterip ona kötülükten bu iğrenç dünyanın pisliğinden nasibini almış insanlarla karşılaştırarak ondan iyimserliğini korumasını bekliyor. Ve bunun imkansız olacağının bilincine varılmasını istiyor.Genel olarak güzel ve hoş bir klasik okurken hiç sıkılmadan bitirebileceğiniz bir kitap.Kitabın sonun da tüm dünyayı dolaşıp hikayeyi İstanbul da bitirmesi de ayrı bir hoşnutluk sebebi.
277 syf.
4/10 puan verdi
Ben bir an sonunu getiremeyeceğimi diye düşündüm.
Cidden bazı yerlerde ‘Abicim biraz abartmadın mı ya? Nerden nereye bağladın.'' diyesim geldi. Ama genel itibariyle büyük bir eleştiri vardı. Aslında bunlar yeniden söylenen sözler değil, zamanında Voltarie çıktığında da ''bu sözler yeni değil ama Voltarie güzel söylüyor'' demişlerdi, şimdi yazar da bunu uygulamış. Yeni sözler değil ancak yeni üslup. O yüzden sadece psikoloji değil sosyoloji alanındakilerde ilgilenmeliler kitapla.
Kitabın en çok ‘’Sanatçıdan Sakının!’’ kısmını beğendim. Haklı ve yerinde bir değerlendirmeydi.
Yazarda biraz Avrupalı filozof adaylarının yaptığı ‘’Hristiyanlık’a atıf’’ havası gördüm. Yani Musevilik, Budistlik, Müslümanlık dururken sıklıkla Hristiyanlık’a gelmesi Aydınlanma yazarları gibi davranıyor hissi verdi. Birkaç kısım yakalayabildim oraları da geçiştirmiş ;
‘’ insan, en azından kitabi dinlerin (Musevilik, Hıristiyanlık, İslam) gözünde öylesine masum bir yücelikte ki onun düşüşü bile yılanın aldatmacası yüzünden oldu.’’
Homo Sapıens Blues kısmı bana biraz Cesur Yeni Dünya’yı anımsattı. İlginç.
Kitabın istisnasız en vurucu en etkili kısmı çocuk yapmakla alakalı olandı.
O kadar fikir yürütmeye, her bir şeyi tartışmasına, hocasının öğrettiği felsefesini yıllar boyunca savunmasına rağmen sonunda vardığı nokta:
“Muhakeme yürütmeden çalışalım; bu da hayatı tahammül edilir bir şekle sokan tek çaredir”
Ara sıra da Pangloss, Candide'e: “Mümkün dünyaların en iyisinde bütün hâdiseler birbirine bağlıdır, diyordu; çünkü Mademoiselle Cunegonde'un aşkı için güzel bir şatodan kıçınıza tekme yiyip kovulmasaydınız, Inquisition'un işkencesine uğramasaydınız; yaya olarak bütün Amerika’yı dolaşmasaydınız, kılıcınızı Baronun vücuduna saplamasaydınız, iyi Eldorado ülkesinden aldığınız bütün o koyunları kaybetmeseydiniz, burada turunç reçeliyle fıstık yiyemezdiniz.” Candide de: “Bunlar güzel sözler ama bahçemizi yetiştirmek lâzım,” diye cevap veriyordu.
224 syf.
4/10 puan verdi
Jean-Jacques Rousseau hayatı boyunca yalnız bırakılmış, yalnız gezerin düşlemlerini okudğumda hayatına çok üzüldüm bazen bu yaşantıları değiştirmek için elimizden bir şey gelmiyor yaşantısı toplum içindeki konumları adlandırmasında etkili olmadığı için kitap başında da ilettiği Voltaire mektubunda güzel ifade etmiş :
kitabı kendisine gönderdiği için Rousseau'ya tesekkür eden Voltaire'in 30 ağustos 1755 tarihli, ünlü mektubu yayınlanır:
«Bizi yeniden hayvan yapmayı istemek için bunca zekâ simdiye kadar hiç kullanılmamıstı; eserinizi
okuyup bitirince insanın içinden dört ayak üzerinde yürümek isteği geliyor.»
Rousseau, insanı vahset haline yeniden götürmeyi hiçbir zaman istemis olmadığını bildirip itiraz ederek, buna cevap verir»
