Bazıları öyledir, okumazlar, ciddî düşünmezler. Gene de aydın olmaktan vazgeçemezler. Hattâ aydın oldukları için kendilerinde mutlu bir baht, gizli de olsa bir müstesnalık bulurlar. Bu bir toplum derdidir. Ferdi bunlardan ötürü ayıplamak pek doğru ve yerinde olmaz. Bilirsin ki insan, muhitiyle doğru orantılı gelişir, örnekleşir vs. Şimdi bunları niye yazıyorum değil mi? Aramızda ve etrafımızda öyleleri var ki, onlarsız edemeyiz demeyeyim de rahatça münasebetlerimizle öyle bir tiryâkîlik peyda etmişizdir ki kopamayız. Kopmak da yanlış ve zararlı. Bunları böylece kabullenmeliyiz, az çok kendimizde de bu haller vardır. Bu tiplerin belirli vasıflarından biri boşluk, ne yapacağını bilmemezlik, eğlence ya da iş uydurma gayretidir. Dedikodu cadısı, bunların alt şuurunda tezgâh kurmuştur. Bir hamallar bir de bilginler dedikodu yapmaz. İşleri, gerçekten buna ne vakit bırakır ne de müsaade eder.
Ölmek bir şey değil yaşamamak korkunç.
Victor Hugo hayatta olsaydı sanırsam bu kitabı baştan yazardı. Dünyanın şuanki halini anlatıyor. 
Emre Bulut bey ve grubumuzun olan sayesinde uzun bir kitap okudum. Kitapların ismi sefiller olmasına rağmen sadece sefaleti anlatmıyor cahilik güçsüzlük aşk siyaset vs gibi
Kendini tanımlasın zamanınız varsa okuyun bu kitabı.
