Öznenin kendi öznelliğini bile tehlikeye atabildiği, çünkü zaten tehlikede olduğunu anladığı noktada başlamıştır asıl modernizm: Sait Faik, ama daha çok Vüsat O. Bener ve Bilge Karasu, Yusuf Atılgan ve Tahsin Yücel, düz yazıdan söz ediyoruz, sonra da Leyla Erbil, Adnan Özyalçıner,Tomris Uyar ve hiç görünmeyen Kâmuran Şipal. Üsluptan çok yaşantının dilinden, dilin yaşantısından söz edebileceğimiz bir evredeyiz artık.