-İbrahim,-dedi,-məhəbbəti sən mənə anlatdın, sən sevginin nə olduğunu mənə dedin, sevgi, məhəbbət oduna sən məni saldın... Bildim odlu, alovlu səma altında həyatdan daha əziz, daha qiymətli bir şey də var. O da sənin mənə, mənim sənə qarşı olan məhəbbətimdir. Unudulmaz, qəlblərdə əbədi yaşayacaq ülvi bir məhəbbətdir ki, qoyub gedibsən, onun istisinə isinib, işığında dolanırdım... Qoymurlar dolanım, əlimdən alırlar, başqa birisini, zəhləm getmiş Kamranı sənin o məhəbbətinlə dəyişmək istəyirlər... Dəyişməyəcəyəm!... Vallah, yansam da, odlanıb alovlansam da səni Kamrana əvəz etməyəcəyəm... Varsan, ancaq uzaqdasan, nə çəkdiyimi, həsrətinlə necə yandığımı görmürsən, bilirəm , yaşayırsan, məni də özünlə yaşadırsan. Yaşat. Taleyimiz belə imiş, sən məni, mən də səni qəlbimizdə yaşatmalıyıqmış..