Anyone
@wanderrlust
Senin kitabının ismi ne?
Heaven, 12 Kasım
10 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Hayat nasıl gidiyor?
Yaşayan birine sor.
"Kendimi dalların çatallandığı noktada otururken görüyorum. Ve incirlerden hangisini seçeceğime bir türlü karar veremediğim için açlıktan ölüyordum. Hepsini ayrı ayrı istiyordum incirlerin, ama birini seçmek ötekilerin hepsini kaybetmek demekti. Ve ben orada karar veremeden otururken incirler buruşup kararmaya başlıyor ve birer birer toprağa, ayaklarımın dibine düşüyorlardı."
“Hiçbir zaman sıcak bir banyoda olduğum kadar kendim olamam.”
Okur Takip Önerileri
Dünyamız birbirine muhtaç olan her bir varlığın farklı bir role sahip olduğu bir dengeye ve zekice planlanmış ancak kolaylıkla mahvedilebilecek kırılgan bir ahenge sahiptir. Dünyadaki bu büyük yaşam macerasında her canlının farklı bir rolü her canlının özel bir yeri vardır. Doğada gereksiz ya da zararlı yoktur. Terazi daima dengededir.
Domuzcuk düşünebiliyordu. O şişko kafası, adım adım ilerleyebiliyordu. Gel gelelim Domuzcuk bir şef değildi. AMA O GÜLÜNÇ BEDENİNDE BİR BEYİN VARDI.
Gözyaşları şimdi dışarı akıyor, daha önce içerde birikip kalmıştı. İçerdeki gözyaşları dışarı akandan daha fenadır.
Korku, cezadan daha berbattır çünkü ceza bellidir. Sınırlandırılmamışa kıyasla ceza daha az ürkütür. İster ağır ister hafif olsun.
“Ben sadece kışın karpuzu yazın portakalı özlerdim. Şimdi bir de sen çıktın başıma Leyla.”
İnsan hayal ederken bir tanrıdır; düşünürken ise bir dilenci
“.....
Ne yardan geçilir, ne serden;
Korkuyorum bu gecelerden.
Bel bağladığım tepelerden
Gün doğmayabilir bir daha. “
Ne yamansınız dökme kalıplarınızla; bir şeyi onlara uydurmadan rahat edemezsiniz.
Oysa böyle bir dünyaya çocuk getirmemek gerekirdi. Istırabı sürdürmemek; heves ve kibirden başka kalıcı bir duyguya sahip olmayan, bir ona, bir şuna kapılıp giden bu şehvetli hayvanların soyunu çoğaltmamak gerekirdi.
Sevmenin insanı yalnızlaştırdığını düşündü. Kimseye hiçbir şey anlatamıyordu.
“Yalnızım; çok yalnızım!” diye bağırmak istiyordu.
Fakat taşıdığı bu beden, tüm yeteneklerine rağmen bu beden sanki bir hiçti - koca bir hiç! Görünmez olduğunu hissediyordu; görünmüyordu sanki gerçekten, duyulmuyordu..
Çok genç hissediyordu kendisini; aynı zamanda ihtiyar. Hem her şeyi bir bıçak gibi delip geçiyordu; hem de her şeyin dışındaydı, sanki dışarıdan öylece izliyordu olan biteni.