İstediğim tek şey yüreğinle düşünmen.. Çünkü akılla kurtarılacak bir tarafım kalmadı...
İnsan nerede doğacağını, bedenin ne kadar acıyı kaldıracağını, ne kadar yükü omzu ile iteceğini bilemiyor. Bilmediği bu topraklarda insan ancak başıboş dolaşıp ardı arkası olmayan umutların peşinde koşuyor. Bilmediği için de her şeyi deneyerek öğrenmeye çalışıyor. Bana boyumdan büyük yükler verdiler sonra da al bunları şu karşı komşunun dağların taşı dediler. İnsanlık ideali diye tutturdular, dünyayı kurtarırım sandım koştum arkalarından, sonra da insanlığımı aldılar gittiler benden. Benden geriye ne kaldı desem, şu kara kuru derim biraz solmuş tenim kaldı. Yolda bulduklarımı da kurtaramadım, biraz da yolundan ettim herkesi. Bir deli gibi koştum durdum dünyayı ettim dünyalıktan. Bir deli gibi koştum durdum dünyaları ettim kendimden. Şimdi sırtımda çantamla şaşırdım kaldım...
Okur Takip Önerileri
Her şeyi düzelteceğim sonrada yeniden deneyeceğim. Olmazsa da oldurmaya çalıştığımı bilirim.
Kendimi ifade etmekte güçsüzum. Üzüntümü ve sevgimi ifade edememenin hüznü içindeyim. Gülümsedim ve kızdım durdum ama ağlamak istiyordum... Neden ben, benim olmaktan uzağım?
Bütün bir anlam hiçliğe uğrarsa o zaman ne anlatılır ki yarına? Yarın, yarın olmaktan çıkmışsa ne anlamı var ki güneşin? Ya parıltısı çalındıysa güneşin...
Burada daha özgürüm. Kimse bilmiyor kim olduğumu umut da dilenmiyorum, umut dolu sözler de. En azından biraz daha ifade edebiliyorum ruhumu. İyileşemeyeceğim.
04/03
Giderek inancımı yitiriyorum. Ne güneşin sıcaklığı, ne de kışın dondurucu soğuğu bilincimi geri getiremiyor artık. Gerçeği kışlar da eskisi gibi soğuk değil. İnancımı ben mi terk ettim yoksa o mu vazgeçti benden bilmiyorum ama bir noktada bir şeyler ters gitti ve ben kendimi bilinçsiz bir savruluşun bir dalgasında buldum. Eskiden, yani ,hep
Kendimi pek iyi hissetmiyorum. Bir süredir rüyalar görüp duruyorum. Fragmanlar gibi geçmiş sürekli önüme serilip duruyor. Kötü anılar karanlık düşler sanki tekrar tekrar peşime düşüyor. Birileri ölüyor, kötü anılar aklıma düşüyor ve her seferinde çaresiz bırakılıyorum. Kafamın içindeki sesler çıtırdamaya başlıyor. Ancak bu sefer yaratıcı hiçbir yanı kalmamış gürültüler bunlar. Sanki her şeyini yitirmiş bir benlik. İçinde korku ve endişe var veya yok. Akışı bozan bir şey var işte. Her seferinde bilinmez kelimeler kullanıyorum ama anlam veremiyorum aklıma. Aklım bir dehliz de yürüyüp duruyor. İlerisi hep karanlık ve ben o bilinmezi kovalıyorum.
Gerçekten bunları hak ettim mi? Her şeyin suçlusu ben miyim? Bütün bu öfkenin nedeni ben miyim? Yoruldum.