Serinleyen kaygılarımızı, acılarımızı kucakladıkça onlara olan uzaklığımız azalır. Dokunmadan saklamak korumaktır. Korunansa kendini olabildiğinden fazla büyütür.
Yürüdüğün yolda aydınlattı mı seni onca acı yoksa toz, kir, yetersiz kılıp karanlıkta mı bıraktı? Yalnızca ölüme doğru hızla koşandan başka bir şey olmayan hayatta dikenlerle karşılaşman ne kattı sana?
Çözülmeyen sorular yumağı değil miydi yaşam? İnatla o yumağın içinden birkaç adımlık düzlüğüne erişmiş ipi elde edişimizi seyrederek kendimizi geçici rahata erdirdiğimiz.
Onca nefretin, sevgisizliğin bir başlangıç nedenini bulamadı. Bunun anlaşılabilirliği de üstelik haklılığı da o denli uzaktı ki. Zamanın hangi boyutuydu bu? Düşünmekten yoruldu.