“Beyim, köpeklerin bir kısmı bile vefalıdır. Ancak bu köpek kapınıza layık değildir.”
Dost, kapıda bekleyendir…
Aşk ateştir, ten ise Tur… Gönül de yanan ağaç…
Göğüs kandil, can yağdır… Fitili ise cefadır…
Burada yanan kim, yakan kim, yangın nedir sorulmaz.
Bu iş ne akla sığar ne kitaba.
Biliniz ki aşk pazarlığı kız ile oğlan arasında olur. Oğlan ki Zât yüz güzelliğinin aynasıdır. Kız ki sıfat ışığının mazharı.
Biri cevher diğeri arazdır. Ay aydınlanır mı güneş olmadan? Yanılmışsınız sizler.
Gül güle âşık olmaz.”
Aşk, gözlerini sel eylemişti.Dert ise divane.
“Hadi Mem kalkalım artık. Biz aslanız onlarsa iki ceylan. Yakışır mı aslana bir ceylan elinden inlemek, ah u figan etmek.”
Mem başını kaldırdı bir yürek yangınıyla,
“Ey kardeşim! Demek ki sen hâlâ aşkın ateşiyle yanmamışsın, çiğsin…
Beni sen bilme. Ben eski ben değilim artık.
Tüm vücudum parça parça olmuş, aşk vücudumda her noktaya dolmuş.
Nasıl olurda bana inleme dersin?
Yüreğim yanmakta, ciğerim kebap olmuş,
Ellerim,ayaklarım, yüzüm, gözüm hiç biri bende değil. Hepsi inler ,ah eder. “Biz âşığız.”
Bilmiyorlardı aşk, tanıyamamak ve anlayamamaktı…
Bir an sarhoşluktan ayrıldılar ve hemen oradan ayrıldılar… Sevinçleri derde döndü… Ayrılık acısı yüzlerine hüzün sürdü…
Mir’in kız kardeşleri, can paresiydiler…
Mir duysa hoş olmazdı olanları…
Aşkın ansız ve habersiz geldiğini öğrendiler…
Zîn ve Siti sarhoş gibiydiler…
Mem ve Tacdin hâlâ yerde yaralı…
Kirpikler kalbi yaralamış, gözleri dağlamıştı…
Göklerden bir düğüm atıldı kalplerinin üzerine. Ruhları bedenlerinden ayrılıp âlemler dolaştı el ele. Zîn, Mem’in elinden tuttu. Siti Tacdin’in…