Çocukluğumuz…
Hani o okula ilk başladığımız zamanlar…
Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…
Vaz geçtin mi?
- Vaz Geçtim
+ Veda ettin mi?
- Hiç benim olmayan birine veda etmem.
+ Unuttun mu onu?
- Unutmuyorsun alışıyorsun.
+ Ne diye bu kadar direndin?
Ben bizi farklı sanmıştım.
+ Peki ya hakkın
Bazı haklar "Helal" edilmez.
Kime daha zor paylaşın ve yorumlara gelin
Gidene mi zor kalana mı? Cevapsız bırakılabilecek kadar zor bir soru bence. Bir çoğumuz düşünmeden kalana cevabını verir. Giden niye gitmiştir diye düşünmezler, düşünseler bile gidenin yorulduğunu, daha iyisini bulduğunu düşünürler. Ya aksi olduysa? Kalanın büyük hataları varsa ve bunları yapmaya devam ediyorsa ve giden de hala çok seviyorsa
Unutmak...
Dünyadaki en iyi ilaç ama bence en kötü şeylerden biri ... Evet tekrar yaşamak ya da mutlu olabilmek icin ama bize ait olan öfkeyi yada acıları neden unutuyoruz ki hata belki hayatımızda o kadar onemli o kadar değerli olan şeyleri hic var olmamış gibi unutuyorsak ...bu önlenemez zamn durdurulamaz ama bize ait hislerini ya da başka şeyleri unutmak ne kadar acı
bundan yaklaşık otuz sene önce ben dört beş yaşlarındayken sürekli resim çizip, çizdiğimi kuru boya ile boyardım.. timsah, kedi, köpek, çiçek, böcek, araba, ev, dağ bayır, güneş, bulut.. çizer çizer içlerini kendi istediğim renklerde boyardım.. bu bende bağımlılık olmuştu o zamanlar (tabii o zamanlar farkında değilim bağımlı olduğumun..) neyse