İmtihan Ve Mümin Kulun Tavrı
بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ
Bazen çektiğin acıyı anlatamazsın, tarifi yoktur için için yanarsın. Bütün vücudun titremeye başlar, olumsuz düşünce sarmalı beyninin her yanını kaplar. Kara bulutlar çöker benliğine. Bu durumdan kurtulmaya, üzerinden atmaya çalışırsın. O hale mahkum kalmak ürpertir seni. Ateşin daha da
Kime daha zor paylaşın ve yorumlara gelin
Gidene mi zor kalana mı? Cevapsız bırakılabilecek kadar zor bir soru bence. Bir çoğumuz düşünmeden kalana cevabını verir. Giden niye gitmiştir diye düşünmezler, düşünseler bile gidenin yorulduğunu, daha iyisini bulduğunu düşünürler. Ya aksi olduysa? Kalanın büyük hataları varsa ve bunları yapmaya devam ediyorsa ve giden de hala çok seviyorsa
Hayırlı Vakitler
Uyumuyorsak Bir Nedeni Var
Siz hiç içinizden ağladınız mı?
Hani ağlarsan rahatlarsın derler ya, içinize ağlayınca öyle olmuyor işte...
Boğazına bir şeyler düğümleniyor, yutkunamıyorsun.
Bir şeyler anlatmak istiyorsun, ama konuşamıyorsun.
Eğer konuşmaya başlarsan sesin titreyecek, hıçkıra hıçkıra gözlerin de ağlayacak; biliyorsun...
Zor be kardeşim...
Yaşaması ayrı zor, anlatması bir başka zor.
Diyor ya hani Neşet usta "uyku girmez gözüne, gönlü viran olanın'', yemin ederim girmiyor...
Aklın dolu, yüreğin taşıyor.
Anlatsan eksik kalıyor, sussan olmuyor.
Seviyorsun, özlüyorsun, söylemek istiyorsun ama yapamıyorsun.
Çünkü bunu yapmak için hiçbir neden, hiçbir bağ kalmadığını görüyorsun...
Dualar kardeşim, dualar...
Her zaman olduğu gibi uykuyla aranda dualar kadar mesafe var.
Bir zamanlar onsuz bir dakika geçmesin diye dua ederken, daha sonra aynı kişiyi unutmak için her gece dua ediyorsun...
Uyumuyorsak bir nedeni var.
Ne diyelim, Allah gönül rahatlığı versin...
Bir Kadın Vardı…
•••••••••••••••••
Nûh Aleyhisselâm Zamanında, Nûh Aleyhisselâm’a Olan Sevgisini ve İmanını Belirtebilmek İçin Her Gün Yanına Gelir, Bir Tek İneğinin Verdiği Sütü, Ona Hediye Getirirdi. Bu Sütü Bâzen Yoğurt Ettiği de Olurdu.
Kadın Duymuştu, Yakında Büyük Bir Tufan Olacak, Aylarca Sürecek, Bu Tufanda Ancak Hazreti Nûh’a İnanıp
Çocukluğumuz…
Hani o okula ilk başladığımız zamanlar…
Öğretmen derste bize bir şeyler anlatmaya çalışırken pencereye kayan gözlerimiz ve ders vakti bomboş gözüken bahçede oynayan hayallerimiz… Teneffüs zili çaldığında kalabalığa yakalanmamak için depar atan bacaklarımız… Düştüğümüzde kanayan dizimize rağmen pes etmeyen inatçılığımız…