Sevgi her zaman sabırlı ve candandır.
Asla kıskanç değildir.
Sevgi asla kendini beğenmiş ya da kibirli değildir.
Asla kaba ve bencil değildir.
Saldırgan ve kızgın değildir.
Sevgi başka insanların günahlarından zevk almaz, fakat hakikati sever.
Her zaman bağışlamaya, güvenmeye, ümit etmeye hazırdır ve başa gelen her şeye tahammül eder.
Bir gün parkta küçük bir çocuk seviyordum,
“Büyüyünce ne olacaksın?” diye sordum.
Annesi güldü.
Sonra bir daha sordum, bu sefer memnuniyetsiz bir ifade belirdi yüzünde.
Çocuğa böyle sorular sormayın.
Ne olacağına yıllar sonra hayatı görüp karar verecek. Şimdiden kafasının bununla meşgul olması anlamsızdır. Şu an öğreneceği şey ayakkabılarını bağlamak, yatağını toplamak, tabağını yıkamak gibi disiplin ve organize edici şeyler yapmak; bir de çocukluğunun tadını çıkartmak.
Batı’da çocuğa ilk yatak toplamayı, ayakkabılarını bağlamayı öğretirler.
Önemlidir bu.
Her gün yatağını toplayan çocuk düzen, disiplin öğrenir. Bizde düzen, disiplin, sistem organizasyon öğretilmez.
Bütün hayatımız boyunca en büyük eksikliğimizdir aslında.
Her şeyi anne baba yapar.
Çocuk geleceğin dehasıdır, büyük adamıdır, kahramanıdır ya da kurtarıcısıdır, yeter ki ezilmesin.
Özgüven, insanın yaptığı işlerden, uğraşlardan, becerilerden, ürettiklerinden gelmektedir. Biz uzun süre hiç çalışmıyoruz, üretmiyoruz da.
Batı’da çocuk küçük yaşta kendine uygun işlerde çalışarak önce ÖZGÜVENİNİ geliştiriyor.
Bizde çocuk sürekli korunarak ve aşırı övülerek egosu olağanüstü şekilde şişirilmektedir.
Biz büyük adam olarak yetiştirildiğimiz için daha çok bencil ve kibirli oluyoruz.
Buna karşın, iş yeteneğimiz ve becerimiz olmadığı için özgüvenimiz çok daha azdır.
Doğan CÜCELOĞLU
Son derece ilginç ve insan aklı ve hayalgücünün en eski tezahürlerinden biri olması itibariyle, yer yer oldukça derin bir kitap olan İncil, ilk günah efsanesinde, bu gerçeği çok naif bir biçimde ifade etmektedir. İnsan tarafından tapılan tüm iyi tanrıların kesinlikle en kıskanç, en kibirli, en adaletsiz, en kana susamış, en despotik ve insanın saygınlık ve özgürlüğüne en düşman olanı, Yehova, kim bilir hangi kaprisini tatmin etmek için - kuşkusuz ebedi bencil yalnızlığı içinde ağır bir yük haline dönüşmüş olan can sıkıntısını gidermek ya da yeni bazı kölelere sahip olmak güdüsüyle- Adem ve Havva'yı yaratır. Ve, tüm meyveleri ve hayvanlarıyla bütün dünyayı cömertçe onların emrine verir. Bu tam yararlanma durumunun tek bir istisnası vardır: Bilgi ağacının meyvelerine dokunmak açık bir biçimde yasaklanmıştır. Böylece, kendini anlama yeteneğinden tümüyle mahrum kalacak insanın, ebediyen bir hayvan olarak kalması, ebedi Tanrısı, yaratıcısı, ve efendisi önünde hep dört ayak üzerinde sürünmesi istenmiştir. Ama bu noktada, Şeytan, ebedi isyancı, dünyanın ilk özgür düşünürü ve kurtarıcısı sahneye çıkar. O, insanın kendi hayvani cehalet ve itaatinden utanmasını sağlar, onu kurtarır, itaatsizliğe ve bilginin meyvesini yemeye zorlayarak, alnına özgürlüğün ve insanlığın damgasını vurur.
