Yağmur altında
-1932 yılında İzmir’de Garipler Mezarlığına defnedilen dedem Durmuş Aygül’e ithafen.
Şimşekler çakarken yanı başımda,
Ayrılık göründü, şu genç yaşımda,
Kim bilir acıyı, benim dışımda,
Yollara düştüm de, yağmur altında.
Kırıldı da dalım, söktü kökümü,
Yollar taşımazken, çile yükümü,
Dilimden düşmüyor, hasret yakımı,
Yollara düştüm de, yağmur
Yağmur adama ithafen....
Yağmur adam kabuğuna çekildi
Ve kadın;
"Hoşçakal yağmur adam!" dedi.
Geceydi.
Bulutlarla ağladı gözler
Kelimeler müebbet yedi
Bakışlara zincir vuruldu
Kardelenin ölümünü seyretti
O gece âlem...
Susmak çareydi belki
Lakin kesin olan birşey vardı
Konuşmak asla çözüm değildi....
Yağmur adama ithafen...
Gözlerine tüm bulutları yüklemişti sanki
Yarım kalmış bir izdi benimki
Ne yer ne gök değildi sahibi
Bu keskin ve naif yenilişin... ✍️
Yağmur adama ithafen...
Gözleri vardı,
Tabuları yıkan
Bir kış masalı gibi...
Titrek dudakları,
Nefesinden kıskandırırdı.
Işıklar içinde
Çıkılırdı inan yola
Sürgün gibi pencerede
Yağmur adama ithafen...
Kadın sustu,
Adam ağladı...
Kadın dinledi,
Adam konuştu...
Kadın ağladı,
Adam bilmedi...
Adam gitme diyemedi
Başkasına aitsin
Huzurlu ol
Mutlu ol
Ben giderim dedi...
Kadının yandı sinesi
hıçkırıklarını duyarken...
Ah ...!
Yok tarifi
Bu nasıl veda
Bu nasıl sızı
Hoşçakal
Yağmur adam !
Söz verdin
İyi bak yeşil gözlerine
Unutma !
Yağmur adamlar ağlamaz
Dedi ve kadın gitti...
Öylece...
Yağmur adama ithafen...
Bir hayal gibi
Geldin geçtin
Bir lahzalık bakışın
Beni sana esir mi etti?
Bahar gibisin
Geçici mi heves mi
Yoksa yazıldı mı adın soluma
Bilemedim şimdi...
Ah be yağmur adam
Sen kimsin sahi ?
Yağmur adama ithafen..
Yağmurdan adam yapmışlar,
Bulutlara saklamışlar...
Güneş giderse eğer,
Yağacak sanmışlar...
E.G. ✍️