Şu aşk dedikleri ya da zor olan hayat kadar.
Düşlerin yürüyüşü belki de kurtaran bizi.
Uzayda olsak, karşı cinse meyletmesek de,
Kabullenemedikten sonra hiç fark eder mi?
Yağmur yağarken, ağır ağır gözlerinin önünde,
Hayatı durdurup bir düşünmek gerek belki de.
Mutlu olmak mı lazım, yalnız bir savaşçıyken bile?
Hangimiz havadan daha
Yeryüzünde bulunan ağaçlar kalem, denizler mürekkep, arkasından yedi deniz daha gelip mürekkep olsa, kelimelerini yazmaya kalksak, bütün bunların tükenip kelimeleri tükenmeyecek olanın adıyla.
Her bir yağmur damlasında denizlerin hasreti var. Önce arz-ı mev'uda düşecek yağmur damlası. Ve vuslata dair hikâye bir kutsal hicret ile başlayacak
seni, gülüşü gül olup da açan kız
uzandığım her kapıdan yüzümü saran esinti
seni, yürüyüşü yağmur, kokusu nergis
seni turuncu düş, seni deniz mavisi
eksik kalmış tek sözcüğü uzun bir şiirin
bir dalın açmamış o son tomurcuğu…
#AErhan
Bir yağmur yürüyüşü düştü yadıma. Yıl sanırım 2008 kasım aralık ya da 2009 Şubat. Üniversite son sınıfım. Başım dumanlı. Efkarlı bir gece. Varyant'tan Mersinli'ye Stada gitmem gerek. Normalde Konak'a iner. Metro ile geçer stadyumda iner eve varırdım. Çatı katı tek kişilik bir oda. Konak'tan metroya binesim gelmedi. Basmane'ye yürümeye başladım. Oraları bilenler bilir, pek tekin yerler değildir özellikle akşam vakti. İlerisi gece kulüplerinin olduğu yerler. Yağmur nerede başladı hatırlamıyorum ama bit pazarına vardığımda sırılsıklam olmuştum. Paçalarımdan su akıyordu. Sanki her damlada içimden bir şey de akıyor, adeta içimdeki irinleri boşaltırcasına bir ferahlık hissi bırakıyordu ardında... Ne kadar sürdü o yürüyüş hatırlamıyorum. Hiç bitmesin istemiştim. Sanırım bu saatlerde varmıştım ancak eve. Küçük tüpten bozma katalitik benzeri bir ısıtıcım vardı, güç bela onunla ısınıp uyumuştum sonrasında. Belki de en tatlı uykulardan biri olmuştu o hayatımda. Şimdi ne güzel olurdu tekrarı mümkün olsa...
Bir Alzheimer’ın Not Defteri
2021 Şubat Ayı Öykü Etkinliği | #104029280
Unutmanın mutluluk getirebileceğinden de bahsetmiş miydim? Tam olarak hatırlayamasam da, sanırım bahsetmedim. Tuhaf bir düşünce gibi gelebilir. Çünkü, unutkanlık pek sevilmez aslında. Fakat unutmak, bazen bana olağanüstü bir güce sahipmişim hissini veriyor. Hani süper
Özledim işte..sebebi mi olmalı..
Sebebsiz özlerim..Yağan yağmur tanesiyle,
Bir çocuğun, paytak paytak yürüyüşü,
Yaşlı tonton bir amca ile teyzeyi görünce,
Kaldırımda aynı şemsiye altında aşıklar,
Horoz un çıkardıgi ses 'ü'ürü üü',
Çiçekçideki karanfil, gül, orkideler, papatyalar..
Acil de umutla bekleyen hastalar gibi
Gördügüm her şey hatırlatır da seni..
Özlerim..Özledim...
Sende hep özle...
171231birkul