Muazzam bir analiz...
Yaşadığım toplumu gerçek boyutları içinde kavramamda, yaşadığım bu koşulların payı olmuştur kuşkusuz; ancak kardeşçe bir dünya özlemimde, beni kuşatan ortamda soluduğum egemen kültür de en az o kadar etkili olmuştur diye düşünürüm. Temelinde ilkel komünal dayanışma, paylaşma duygularına dayalı, yoksulları birbirine bağlayan islam kültürüydü bu.
Sayfa 14 - GENDAŞ KÜLTÜR A. Ş. - 2001
Kostümlü bir bayram olan 23 Nisan yaklaşırken çocukları bir sevinç, dar gelirli aileleri de bir düşünce alırdı. İlkokul öğretmenlerinde bir yaratıcılık kaygısı görülür, oturup model çizenlerine, ailelerle birlikte dükkan dükkan dolaşıp kumaş seçenlerine rastlanırdı. Rontlar, skeçler, masal canlandırmaları planlanır, resmi geçitte giyilecek gazi, Pamuk Prenses, Anadolu kızı, balerin, Uyuyan Güzel, kedi, tavşan kostümleri diktirilirdi. Folklorcuların da katıldıkları ve ikide bir durup halay çektikleri resmi geçit kafilesinin sonunda, kostüm diktiremedikleri için okulformalarıyla yürüyen ve imtiyazsız sınıfsız bu kaynaşmış kitleyle kaynaşamayan yoksul çocuklar yer alır, tören sonunda onları bekleyen tayyörlü anneleri olmadığı için evlerine dağılırlardı.
Bitmek bilmeyen bir sıkıntı. İnsan, diyor Caner Almaz. İnsan dünyanın vebası: "Yaşamın sonuna doğru yürüyoruz. İçimizde heves kalmamış. Yaşamaya. Sevgiye. Aşka. Belki, diyorum, belki Neşe'nin biraz hevesi vardır. Ama çok sürmez, onu da üzerler. İnsan dediğin birbirini yer, yer de doymaz. Duygularını yer, zamanını, yaşamını, heyecanını.
Sen gelirsin diye yollarınına begonviller kanaviçeler ve manolyalar ekeceğim.
Sevinçlerimi tebessüm diye kolye yapıp yapraklarına asacağım.
Gelirsin diye mor papatyalardan bir köy evi inşa edeceğim sana.
Çatısına beyaz gecelerden çalıntı kiremitler döşeyeceğim.
Bahçesine mutluluk,keyif,huzur, dinginlik ve birazda sen ekeceğim.
Kibri nefreti, kötü
