~ Sızlanışlarım ~
Bugün düşündüm;ben de gül yetiştiren adamım.Çünkü yaşadığım toplumun içine girdiğimde,insanların arasına karıştığımda şok yaşadığım,garipsediğim bazı tepkilerle (daha doğrusu tepkisizliklerle?Tepkisizlik bir tepki midir peki?) karşılaşıyorum.Bir tek bana mı anormal geliyor bütün bunlar diyorum.
Sahte dünyalar oluşturulmuş,sosyal medya için yaşanan hayatlar ve insanların bunları normalleştirilmesi,toplumsal yanlışlıklar ve insanların bunları da kanıksaması.Misal;yere çöp atan bir insanı kimsenin uyardığını görmüyorum.Halbuki öyle bir tepki vermeli ki toplumun her ferdi o kişi bunu yapmamalı,cesaret bile edememeli.Sokak satıcısı küçük çocuklar,herkes yanından gelip geçer,belki birileri birkaç bozuk para verir,köklü çözüm yoktur,toplumsal tepki yoktur.Önünde yürüyen adam arkasındaki insanı düşünmeden sigarasını üfler mesela,dumanı içine çekmek zorunda bırakılırsın.
Hoş olmayan durumlara karşı toplumsal duyarlılığımızın şu şekle dönüşmesini diliyorum:
9. Hariciye Koğuşundan bir alıntı:
Öyle bir yaşta idim ve öyle bir mizaçta idim ve çocukluğumda o kadar az oyun oynamıştım ve aldatmasını o kadar az öğrenmiştim ki,yalan bana suçların en ağırı gibi geliyordu;ve bir yalan söylendiği zaman insanların değil,eşyanın bile buna nasıl tahammül ettiğine şaşıyordum.Yalana her şey isyan etmelidir.Eşya bile:Damlardan kiremitler uçmalıdır,ağaçlar köklerinden sökülüp havada bir saniye içinde toz duman olmalıdır,camlar kırılmalıdır,hattâ yıldızlar düşüp gökyüzünde bin parçaya ayrılmalıdır filân...
Dokuzuncu Hariciye Koğuşu
7 yaşından beri bacağındaki eklem tüberkülozu nedeniyle çocukluğunu yaşayamayan, 15 yaşına geldiğinde ise hastalığı iyice şiddetlenen bir gencin iç dünyasına ışık tutuyor, ayrıca otobiyografik öğeler taşıyor. Peyami Safa’nın da gençliğinde
