Tam şuramdan bağırdı gece: "Sen!"
O benim diyeceğim ama yine yok-kimse
Benle başlayıp biten bu kısır döngüde
Bastıkça döşüme bu yalan-keder
Ölüyor içimde bir can nefes nefese
Her dönüş çabam biraz daha ezdi ruhumu
Öyle dağıldım ki tozlar içinde toz oldum
Bir damla ışığa yer kalmadı içimde
Bu yokluk kapanından bir çıkabilsem
Diye diye sayıklayıp inleyerek boğuldum
Ne mekânın buradasında konakladım
Ne şimdisinde soluklandım zamanın
Yer girdap dünya buzdağı önüm uçurumdu
Olmak istediğim her yerin gurbetindeydim
Merak ediyorum gerçeğin mağarasını
Ya pusulam oyuncak, bu-merak yalandansa
Ya ateşinde yanmak istediğim hakikat,
Kalbi soğumuş bir yanardağsa
Sıkıldım varoluşumdan
canıma kıysam, sızlatmaz
cesedimi kimsenin gözyaşı.
O simsiyah güneşi çağırmak
isteyeceğim ânı beklerken
huylanıyor içimdeki vahşi
yalnızsam kimden yalnız
ne kaldı söküklerden tenime
dikenli patikalardan asfalta
engin ovalardan sığ odaya
sığındığım dünden bugüne
Gözümü gizliyorum gözlerden
bir maske yapışmış ki yüzüme
sayıklayarak uyanıyorum
bu yüzü kimden aldım
o başkası bu da bensem
Gitsem uzaklara
yollar açılmıyor önümde
her adımda rüzgâr doluyor içim
yağmur dışa vuruyor utancımı
nefesimin buğusuyla kapanıyor ufkum
acı veriyor suya her dokunuş
bu batak yürekle yeryüzünde
Bıraktım ben beklemeyi
saklanıp çocukluğuma.
Onda da sır kalmıyor
arka yüzü bugün olunca
Adaletin vicdan tüyü, tüyün darası
Sular seller, tufandan bu yana yalnızlık
Her şeyin geç olması ama henüz ey
Şimdinin acısı, acının kadim pası