''Her yıl,bahar Ağrıdağının üstüne yürürken,dağın yamacındaki Küp gölünün kıyısına o yörenin tekmil çobanları gelirler,kepeneklerini gölün bakır rengi toprağının,kırmızı çakmak taşı kayalıklarının üstüne serip halka olup otururlar. Çobanların her yıl sayısı değişir. Tanyeri ışırken bellerindeki kavallarını çıkarıp Ağrıdağının öfkesini hep birden
Sayfa 97Kitabı okudu
ÇİNGENELER
Gün biterken çingeneler
inecek ovaya çengilerle
Ateş yakılacak ve birer
yalım düşecek kızların yüzüne
Dinle ve sorular sor kendine
Doğayı, insanı ve geceyi
neydi güzelleştiren böyle
Yolculukları güzelleştiren neydi
Tan atımına gelince vakit
istersen bir kolunu dağların omuzuna at
Unutma geceyi bütün bir ömür
Buruşturulup atılıvermiş
uzak ve ansız bir bakış
uzak bir buluttur şimdi keder
ÖFKENİN ADINI KOY
Devrilen bir çınar
nasıl uzanırsa boylu boyunca
öylece düştü kollarına
kan-revan içinde dostun
donup kaldı soluk bir gülümseyiş
çocuksu kıvrımında dudaklarının
SESİNİN KUŞLARI SUSUNCA
Öyle yorgun düşmüşüm ki
acının mavzerini taşımaktan
bulanık sular basıyor birden
bütün mevzilerimi
sonra çöle kesiyor içim
Uzun sözün kısası, biz Akmaşat'ı, kendi dede yurtlağımızı para verip almalıyız. Başka hiçbir mümkünatı yok. Hükümet kurmuşlar, onların. Askeri, jandarması, polisi onların. Havada uçan uçakları, toprağı yaran traktörleri, kamyonları, yalım gözlü kara trenleri, evleri, sarayları, içine girince insanın yittiği şehirleri var. Topları, tüfekleri, her bir şeyleri var. Onlarla biz başa çıkamayız.
Sayfa 49Kitabı okudu
