Artık sessizce dinleyemiyorum. Elimdeki araçlarla sizinle konuşmalıyım. Ruhumu deliyorsun. Yarı ıstırap, yarı umut Bana çok geç kaldığımı, böyle değerli duyguların sonsuza dek gittiğini söyleme. Kendimi, sekiz buçuk yıl önce neredeyse kırdığın zamandan bile daha çok kendine ait bir kalple yeniden sana sunuyorum. Erkeğin kadından daha erken unuttuğunu, aşkının daha erken öldüğünü söylemeye cesaret edemeyin. Senden başka hiçbirini sevmedim Haksızlık etmiş olabilirim, zayıf ve gücenmiş olabilirim, ama asla tutarsız. Beni Bath'a tek başına getirdin. Yalnız senin için düşünüyorum ve planlıyorum. Bunu görmedin mi Dileklerimi anlayamaz mısın? Bu on gün bile beklemedim, hislerini okuyabilir miyim, çünkü benimkine nüfuz etmiş olmalısın. Ben yazamıyorum. Her an beni alt eden bir şeyi duyuyorum. Sesini alçaltıyorsun, ama ben o sesin tonlarını başkalarında kaybolduğunda ayırt edebilirim. Çok iyi, çok mükemmel yaratık! Gerçekten bize adalet yapıyorsun. Erkekler arasında gerçek bir bağlılık ve istikrar olduğuna inanıyorsunuz. FW'de bunun en ateşli, en kararlı olduğuna inanın, gitmeliyim, kaderimden emin değilim; ama en kısa zamanda buraya döneceğim veya partinizi takip edeceğim. Bu akşam babanın evine girip girmeyeceğime bir söz, bir bakış yeter.
"Ben... sizi... bilemezsiniz sizi ne kadar... bana sizden hep o, işte Kolya, her zaman öyle bir hayranlıkla söz ederdi ki... Onun hayranlığını severim. Kolya'nın ahlakını bozmuş filan değilim. Burada, geride yalnız onu bırakıyorum... Arkamdan çok kimse bırakmak istiyordum, çok kimse... Ama kimsem yoktu, hiç kimsem yoktu! Etkin bir adam olmak istiyordum. Hakkımdı bu. Ah ne kadar çok şey istiyordum! Şimdi hiçbir şey istemiyorum, hiçbir arzum yok. Bir şey istememek için kendi kendime söz verdim. Artık gerçeği bensiz arasınlar. Evet, doğa çok alaycı! Sonradan alay edeceği son derece iyi yaratıkları meydana getirmek niye? İşte dünyada en olgun varlık diye kabul edilen tek örneğe de, denizler kadar, bütün insanlığın içinde boğulabileceği kadar kan dökülmesine neden olan sözler söyletti. Ne iyi oluyor da ölüyorum! Belki ben de korkunç bir yalan söylerdim, doğa bu azizliği yapardı belki!.. Ben kimseyi baştan çıkarmadım... Ben insanların mutluluğu,gerçeğin bulunup yayılması için yaşamak istedim. Penceremden Meyer'in duvarına bakarken, yalnız bir çeyrek saat konuşarak herkesi, herkesi inandırmayı düşündüm. Ama hayatımda yalnızca bir kez o da bütün insanlarla değil, sizinle karşılaştım. Ne oldu? Hiç. Beni aşağı gördünüz, o kadar. Demek aptalım, gereksizim. Demek çekilmek zamanı geldi. Arkamda bir anı bile bırakmayı başaramadım. Ne bir ses ne bir iz... Ne yaptığım bir iş, ne yayımladığım bir düşünce!.. Alay etmeyin bu aptalla! Unutun. Her şeyi unutun... rica ederim unutun, bu kadar zalim olmayın! Biliyor musunuz, eğer şu verem imdadıma yetişmese kendi kendimi öldürecektim..."
❝Ateş oldum, yanıp tutuştum kendi düşüncelerimden❞
Niye bu katılık, bu güvensizlik, bu nefret? Derisini değiştirmeyen yılan, kafasını değiştirmeyen insan ölmeye mahkumdur. Sadece bir aptal sürekli taşlara ya da insanlara takılır. Bazı sırlar vardır, yalnız dostlara anlatılacak. Bazı sırlar vardır, dostlara bile anlatılmayacak. Bazı sırlar vardır, kendimize bile açıklanmayacak. Neyse... Doğrular ve yanlışlar yoktur, sadece yorumlar vardır. Beni anlamıyorlar. Ben, bu kulaklara göre ağız değilim. Karşılığında bana yoldaşlık sunmayan kişilerin, yalnızlığımı çalmasından nefret ederim.
Friedrich Nietzsche
Saçları saman sarısı, kirpikleri mavi...
Saman Sarısı
Seher vaktı habersizce girdi gara ekspres
kar içindeydi
ben paltomun yakasını kaldırmış perondaydım
peronda benden başka da kimseler yoktu
durdu önümde yataklı vagonun pencerelerinden biri
perdesi aralıktı
genç bir kadın uyuyordu alacakaranlıkta alt ranzada
saçları saman sarısı kirpikleri mavi
kırmızı dolgun duduklarıysa şımarık ve