“Sevgili Dost,
Bir zarfı açmak kadar kalbi titreten ne vardır. Zarf mahremiyettir, mahrem olmasa da satırlar. Bir köşeye çekilinir, yalnız okunur mektuplar.”
Nasıl, nereden başlayacağım bilmiyorum ama başlamak ve yazmak zorunda hissediyorum kendimi. Çünkü geçtiğimiz bir yılda insanın dertlerini, sıkıntılarını yazarak içini bir kağıda dökerek bir nebze de olsun hafiflettiğini öğrendim. Şu anda koca şehirde yalnız kalmanın, kimsesiz kalmanın üzüntüsü kasıp kavuruyor içimi , konuşacak kimsenin olmaması
Makasın Fermanı Ustura Traşı
Okuduğum gazetelerin satırları kadar uzundu saçlarım
İçine sinmeli bunca kesilen saç teli
Her telinin ucuna bağlanmış bir doğum
Doğum günümdü ölüm fermanımı imzaladığın gün
Yıkılan duvarlar kadar sesliydi gürültülü yalnızlığım
Kaleminden çıkacak tek satıra bağlıydı saç telim
Ama ne satır çıktı senden
Makas kesti benim yüreğimi en dibinden
Beklemek, umut etmek ve kırmak kalemi
Doğacak tüm çocuklarından umudu kesmek gibiydi elbet
Saçlarım diyorum en sevdiğim kırmızı ve bukleli
Kaç doğum ve kaç ölüm yaşanacak bu kısır döngü de
Duymadığın kadar sağırım sana artık
Ellerim bıçak açmaz, dilim artık konuşmaz
Kafamdaki her saç teli kadar
Yalnız bukleli ve yalnız bir kırmızıyım artık!
Karadut Şiirinin Acıklı Hikâyesi — Bedri Rahmi Eyüpoğlu
KARADUT
Karadutum, çatal karam, çingenem
Nar tanem, nur tanem, bir tanem
Agaç isem dalımsın salkım saçak
Petek isem balımsın a gülüm
Günahımsın, vebalimsin.
- ben sadece gidip her şeyi unutmak istiyorum
+ ama unutamayacaksın, gittiğinde yalnız olacaksın. İnsan yalnızken unutmaz,hatırlar..
Ocak ayının başında 
Ayşe Ümit Karabacak'ın 30 gün yazı planına başlamaya karar vermiştim ama her gün yazmak yerine aklıma geldikçe yazıyordum. Üçüncü planın sadece ilk gününü yazmışım ve bugün ikinci günden devam etmeye, "Geçtiğimiz yıl hayattan en iyi öğrendiğin şey." kısmını yazmaya karar verdim.
Bu yazıyı geçen yıldan öğrendiğim