dünya kafesinde süresiz bir masaldık
ruh bedende gizlenmiş
gülümsüyor gibi görünen
bir kafeste feryat edendik
üstümüzde sonsuz bir mavi
içinde milyarca ruh
her bir bedende hapsedilmiş
kafesimizin kıldı elerimizde
açıp gitmek isterken beden kilit vurmuş
evlerimize tutsak kalmış bu bedende ruhumuz
savruluyor her rüzgar uçsuz masal diyarına
her güne yeni bir veda
her güne bir kilit daha
açmak isterken hapis edilmiş sonsuzluğa
bir hürriyet ister bu ruh bu dünya da
bir değil her bir güne bir veda
kim bilir ruhun özgür lugu hangi gün ola
o güne kadar hür gibi yaşa
Beni hiç anlamayacaktı. Olsun, varsın anlamasın. Anlasa beğenmezdi zaten, kim anladığına bir kıymet vermiş ki, anlamak küçümsemektir biraz da. Buna da talip değilim.