Gülşiir
Geceyarısı, karanlık bir bozkırda
Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım
İçinde onca insan, içinde dünya...
Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkum
Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,
Haklı olan kim bu kargaşada?
Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir
Ucu bucağı olmayan bu çığlığın
Ortasında nasıl barışılabilir?
Anlamak isterim,
SON DANS -1
O eve hiç gitmek istemiyordum. Yine de ayaklarım sürüklüyordu beni. Yol boyunca öylesine değişik duygularla yürüdüm ki. Sanki bir şey olsun, bir şey olsun da beni yolumdan alıkoysun istedim.
Zaten bir süredir kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Yorgunum. Hiçbir yere sığamıyorum. Bir boşluktayım sanki. Boğulduğumu, nefes alamadığımı
Güçsüzüm belki ; kendi gücünün sarhoşluğuna kapılıp zayıfların üstüne basarak yükselecek kadar değil..
Korkağım belki ; cesaretini ancak kendi menfâati doğrultusunda ortaya çıkaran egoistler kadar değil..
Fakirim belki ; bir dostun , bir aşkın yahut sahip olduğum ve beni ben yapanların kıymetini bilmeyecek kadar değil..
Cahilim belki ; bu engin kainatta kendini her açıdan yeterli görecek bir megaloman kadar değil..
Yalnızım belki ; sahte ilişkilerin sanrılı kalabalıklarına kapılacak kadar değil ..
Aptalım belki ; zekasından zerre kadar şüphe etmeyip bilinçaltının tutsaklığında vuku bulan bir benliğin varlığını unutacak kadar değil..
Ve ;
YORGUNUM BELKI ;
Hayat enerjisini yalnızca dünyevi haz ve konfor için harcayanlar kadar değil ..
Yalnızlıktı payımıza düşen;
Ben yalnızca yalnızı aldım
Sen -lık ekini
Belki ben yalnızım
Ama sen
Yalnızlıklasın
Billie Eilish | My Future ♡♡
Kendimi veremiyorum
Sen ise burada olmadığımın
Farkında bile değilsin
Yalnızca bir aynayım
Kendini gördüğün
Bir bakmışsın ki yansıman yalnız kalmış
Gitmem gerekiyordu
Beni duymuyor musun?
Öyle işte
Ben bu dünyaya ait değilim, çok geç artık değişemem. Değişmekte istemiyorum. Tek isteğim, tüm bu dünya karşımda dururken, her şeye birer birer karşı çıkarken yanımda görebileceğim bir insan. Beni seviyorsun biliyorum ama sen o değilsin anne. Ben hep, kimsenin tamamen sevemediği o insan olacağım. Uzak kalacağım her şeyden. Beni seven insanları üzeceğim, çünkü beni asla anlamayacaklar. Seni de üzeceğim. İstediğimden değil yanlış anlama ama ben böyle biriyim. Farklı biri olarak öleceğim. İnsanlar arkamdan, öyle kabul edilmesi gereken insan olarak bahsedecek. Yalnızım ben. Ölmek istemiyorum ama bazen keşke hiç doğmasaydım dediğim oluyor. Beni yalnızca kitaplar, film karakterleri ve müzisyenler anlıyor anne. Sanatçı da sayılmam aslında ama öyle bir zihnim var. Hırslı değilim ben anne, diğerlerinin arasından sıyrılıp kendimi gösteremem; komşulara gittiğinde benimle övünemezsin. Sesler duyuyorum zihnimde, geceleri beni lafa tutup uyutmuyorlar; ondan uyuyamıyorum. Sen bile anlamadıktan sonra, kim beni anlar anne? İnsanlara açılmak için yazmak zorunda kalmak beni yoruyor; yanlış anlama varolmaktan memnunum. Arada sırada kendiminde beğendiği şeyler yapıyorum ama bir rehbere ihtiyacım var. Sıkılıyorum bu dünyada, fazla yalnızım. Severim de yalnızlığı ama bazen onu da paylaşacak birilerini arıyorum anne. Anlıyor musun beni? Anlamıyorsun değil mi? Biliyorum, boşver anne.....
~alıntı~