Yorgunum... Yalnızım... Ya da bilemediğim bir hastalığa yakalandım. Geceleri uyku tutmuyor. Karanlıkta, yatağımın içinde oradan oraya dönüp duruyorum. Kalkıp kitap okusam ya... Onu da yapamıyorum. Artık gazete bile okuduğum yok. Ölesiye mutsuzum. Ne var ki, ölmek istemiyorum. Çünkü ölmek bir şeyin (yani ömrün) kullanılması, tüketilmesi, bitirilmesi değil, tamamlanmasıdır. Zaten ben günlerimi kullanmadım, biriktirdim (Ne için?). Şimdiye dek ne yaptım? Yalnızca bir seyirciydim. Üstelik kötü bir seyirci. Bakmasını bilemedim. Çünkü bilseydim, bana gerekli olan şeyleri görürdüm. Ellerim böyle boş kalmazdı.
Sayfa 100Kitabı okudu
Dönmeyeceğini biliyorum ama dönecekmiş gibi gitti.
“Günaydın... Günaydın... Günaydın...” dedi yankı.
“Kimsiniz?”
“Kimsiniz... kimsiniz... kimsiniz...”
“Dostum olur musunuz? Yalnızım.”
“Yalnızım... yalnızım... yalnızım...”
“Ne tuhaf bir gezegen burası!” diye düşündü Küçük Prens. “Kupkuru, sipsivri, kirli mi kirli. İnsanların hiç hayal gücü yok. Yalnızca kendilerine söylenenleri tekrarlıyorlar.”
-Yalnızım…’’ dedi ‘’çok yalnızım…
-Eh, bizim anamız babamız mı var? Herkes yalnızdır şu dünya üstünde… Anası, babası, çoluğu çocuğu olanlar bile yalnızdır. İnsan yalnız yaratılmıştır nasılsa… Yalnızca sürükleyecek ömrünü…
-Değer mi ki?…
-Değse ne olacak?… Gelmek senin elinde miydi de gitmek elinde olsun?… Marifet ölmekte değil, yaşamakta.
Sayfa 54 - Remzi KitabeviKitabı okudu
Açıkça söylemek gerekirse...
Çevremdeki insanlara rağmen yalnızca yalnızım.
Çünkü ben en çok kendimle baş başa kaldığımda rahatça ağlayabildim.
