Kimsenin vakti yok anlamaya, kimsenin çaba ve özveri ile işi yok; derine inmektense yüzeyde günlük meselelerin kaygıları ile meşgul herkes, ne yaşadığını bilmek istiyorlar ama ne hissettiğini merak etmiyorlar; yalnızlık büyük bir nimet oluyor haliyle, vasatlıktan koruyor.
Ne Tuhaf
Artık kimsenin boş vakti yok. Herkes her an meşgul:
-Otobüs bekleyen genç adam telefondan başını kaldırmıyor, aradığı aşkı bulamadığını yazıyor tam o sıra önünden diğer yarısı geçiyor; ama işte o o kadar meşgul ki görmüyor.
-Manava sebze almaya gelen kadın yine o kadar meşgul ki; yalnızlıktan anlaşılmadığından şikayet ederken durumunda, onunla sohbete girmeye çalışan kadını görmüyor bile... Sonra telefonuna dönüp yalnızlık paylaşımlarına devam ediyor.
‘°º Türk Roman Kitaplığı *¸.*´
Ölüme Yakın
Akşamüstüne doğru, kış vakti;
Bir hasta odasının penceresinde;
Yalnız bende değil yalnızlık hali;
Deniz de karanlık, gökyüzü de;
Bir acaip, kuşların hali.
Bakma fakirmişim, kimsesizmişim;
-Akşamüstüne doğru, kış vakti -
Benim de sevdalar geçti başımdan.
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış;
Zamanla anlıyor insan dünyayı.
Ölürüz diye mi üzülüyoruz?
Ne ettik, ne gördük şu fani dünyada
Kötülükten gayri?
Ölünce kirlerimizden temizlenir,
Ölünce biz de iyi adam oluruz;
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış,
Hepsini unuturuz. 
Orhan Veli Kanık
Ölüme Yakın
Akşamüstüne doğru, kış vakti;
Bir hasta odasının penceresinde;
Yalnız bende değil yalnızlık hali;
Deniz de karanlık, gökyüzü de;
Bir acaip, kuşların hali.
Bakma fakirmişim, kimsesizmişim;
-Akşamüstüne doğru, kış vakti-
Benim de sevdalar geçti başımdan.
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış;
Zamanla anlıyor insan dünyayı.
Ölürüz diye üzülüyoruz?
Ne ettik, ne gördük şu fani dünyada
Kötülükten gayrı?
Ölünce kirlerimizden temizlenir,
Ölünce biz de iyi adam oluruz;
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış,
Hepsini unuturuz.
Orhan Veli Kanık