"Yalnız olmak iyidir, yalnızlık zordur çünkü, bir şeyin zorluğu da onu yapmamız için artı bir neden oluşturur."
Aşk bir deniz kadın onun kıyısıdır.
İnsanlarda eksik olan güç değil iradedir.
Affetmek iyi insanların intikamıdır.
Fakirlik insanın sözde dostlarını uzaklaştırır.
Entelektüel, hakikate biat eden insandır. Ama bunun bir bedeli var: Yalnızlık! Lâkin elbette onurlu bir yalnızlık!.. Elif gibidir entelektüel/ insan, doğru ve sadece kendinden öncekine, Yaratan’a birleşir! Sonrası ona kalmış! Çünkü İbn-i Arabî’nin de belirttiği üzere Hakikat’i insan yine kendi varlığıyla ve hatta kendi varlığında bulur. Ama zordur, çok zor!.. İlkin kitaplarla, bilgilerle dolu bir ormana düşer. Büyük, sonsuz bir orman! Umberto Eco’nun anlatı ormanları gibi. Kitap kitabı, bilgi bilgiyi çağırır, ürer, çoğalır, sarar, şaşırtır… Tıpkı Hz. Ali’nin dediği gibi; “İlim bir noktaydı, cahiller onu çoğalttı.” Bildikçe kayboluruz, ama aslında kayboldukça kendimizi buluruz, kendimizi buldukça kalabalıklardan sıyrılır, fazlalıkları atar, arınırız. Bilmek, yalnızlaştırır, bildikçe kendine çekilir insan. Çokluktan tekliğe doğru… Bilmek, teke varmak değil midir zaten? 
Alaattin Karaca