Yerin seni çektiği kadar ağırsın,
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın,
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin,
Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün,
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kâr sayma:
Yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar yaşarsan
-Neden hala üzgün ve yalnızsın?
+Çünkü artık acı çekmiyorum yalnızlıktan.
-Neden?
+Çünkü acım artık zevk ve heycan veriyor!
+Bu da kendimizin kaybetmenin son evresi.
"Üşüyorsun, hastasın, aptalsın!"
"Kanıtla!"
"Birkaç sözcük yeter buna: Üşüyorsun; çünkü yalnızsın, içinde gömülü duran ateşi hiçbir insanın yakınlığı alevlendirmiyor. Hastasın; çünkü duyguların en güzeli, insanoğluna bağışlanan en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor. Aptalsın; çünkü onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun."
“Dünyanın ne düşündüğü zerre umrumda değil. Bir sürtük, bir ressam ve kaybeden olarak doğdum. Ama kendimce mutluydum. Ne olduğumu anlamadın. Ben aşkım. Ben zevkim, özüm, bir aptalım, alkoliğim, sebatkarım. Ben ; basitçe benim...”
Bir mezarın tarihi seyri nasıl olur bilir misiniz?
Her şey bir ölümle başlar!
Kiminin fiyakalı bir mezar taşı olur kiminin daha sade.
Zaman geçer, ilk günlerde kalabalık olan mezar yalnızlaşmaya başlar. Üzerinde otlar biter. Daha da zaman geçer ve yazıları dahi silinmeye yüz tutar. Taze ölülerin başı kalabalıkken onun gelen gideni olmaz. Diğer