İnsanın sayısız geceler boyunca odada pinekleyerek kitap okuduğunu, ya da kara kara düşündüğünü getir gözlerinin önüne. Kimi zaman boşa koyarsın dolmaz, doluya koyarsın almaz, doğru mu düşünüyorsun yanlış mı bir türlü bilemezsin, çıkamazsın işin içinden, danışacağın tek bir Allah'ın kulu bile yoktur. Dönüp de sen ne dersin bu işe diyebileceğin hiç kimse yoktur yanında, sen de görüyor musun benim gördüğümü diye soramazsın hiç kimseye. Kaygılısındır, kararsızsındır. Bir ölçü yoktur elinde. Neler gördüm ben burada, neler yaşadım .Sarhoş filan da değildim. Uykuda mıydım bilmem. Ama yanımda birisi olsaydı, uyuyordun, düş görüyorsun derdi. Ve işte o zaman her şey çözümlenmiş olurdu
Yetişkinlerin çocuklarının onları duymadıklarını, duysalar bile neden söz edildiğini anlamadıklarını sandıkları o durumları bilirsiniz değil mi? Hepimiz küçükken böyle sohbetler duymuşuzdur, nasıl olduğunu bilmemiz gerekir. Fakat sonra, yetişkin olduğumuzda, bunu unutur ve çocuklarımızın sağır veya aptal olduklarını zannederiz ve duymalarını anlamalarını tercih etmediğimiz konuları duymalarına ya da anlamalarına —ve elbette yanlış anlamalarına— izin veririz.
#okumak
İki yıl önc,e bir İstanbul gazetesinde aşağı yukarı şu haber yer almıştı:
- Genellikle halkın kitap okumadığından sızlanılır. Aslında halk
değil aydınlar, az mı az, dahası hiç kitap okumazlar. İngiltere'de yapılmış
çok çarpıcı ve erkekler için utanç verici bir araştırma sonucunu
da bildirelim : "Kitapların % 56'sını kadınlar satın
Sayfa 117 - ADAM yayınları, 1995Kitabı okuyor
