Görmezden gelmek, düşünmekten vazgeçmek, teknolojiye dalıp (esir düşüp) sorgulamadan önemsemeden yasamak; hüzün de gözyaşı da mutluluga dahil değil mi? Insani duygulardan vazgeçip hayatın koşturmacasına kaptırıp sana biçilen düzende varolmak mıdır yaşamak? Kendimize biçtiğimiz hayat bu mu? Kitaplar okunmadığı sürece tabiki yakılmaya mahkum kalıcak. Etrafımızda olanlara göz bandıyla bakarak bisey yokki demek, sorunlara bir kibrit çakmak hersey yolunda... Böyle bir düzen de düşünmek tabiki cesaret ister ve mücadele ve acı ve yanlızlık bu hale gelmek mi kötü? Hayatın tadını sonuna kadar içine çekmek, başkalarını kendinden daha çok önemsemek, değer vermek, doğaya dönmek... Azınlıkta kalmamalısınız. Kitaplar içindeki dünyalardan, fikirlerden kaçanlar aslında kendilerinden kaçarak bir ekranın içindeki ona zorla izletilenlerle mutlu olduğunu zannedenler. Biz hangi taraftayiz? Ne acınası bir ayrım. Bir savaşın ortasında telaş etmemek kendi çocuğunu fazlalık olarak görmek, arkadaşlarınla konuşmak yerine onlarla bir ekrana bağımlı kalmak... Dönüp bir yaşama baksak şuan yaşadığımız hayat değil mi? Itfaiyecilerin kitapları yakması cok mu uzak sizce :(
Fahreheint 451
