Sevmek, yanmak değilmiydi …???
Can bir nebzeydi, kalp ise hüküm…!
Hükmün olmadığı , yerde,
Nebzenin , ne kıymeti var…???
Bir nefesti, seni hissetmek…!
Hissetmeden, aldığın nefesin,
Ne kıymeti var…???
Ağlamaktı, gözden yaş düşmesi…!
Aşkını bilmeden,
Ağlamanın, ne kıymeti var…???
Hüküm, nefes , aşk…!
Gönlüne kor düşmeden,
Aşkın ne kıymeti var…???
~~~~~~~~~~KİTÂB-I AŞK~~~~~~~~~~
Türk ve Dünyâ Edebiyatı’ndan aşka, sevdâya, muhabbete dâir alıntılar... Katkıda bulunmak arzu eden sevgili okurlar davetlidir; lütfen buyrunuz!..
1
Sevgiliye sadakatin özü ve özeti, aşkını sır gibi saklamak, iyilik gördüğünde de, kötülük gördüğünde de bu tavrı değiştirmemektir...
Kitab-ı Aşk, İskender Pala
Bazı zorunluluklar var hayatta, müthiş zorluklar var. Karşı çıkamayacağın eylemler, bu eylemleri gerektiren olaylar ve tam da bu olayların tapılası kahramanları var. İdare edemediğin ruh halleri, güç yetiremediğin düşünce kayıpları, aklından bağımsız tepkiler var. Görmeden tanımak, dokunmadan hissetmek var. Komik ve dahi trajikomik hallere düşmek var. Düştüğünü gizlemeye ihtiyaç bile duymamak var. Köpek gibi bilmek ama bilmemezlikten gelmek var. Ruhunla ne kadar bağdaşık ise zekandan o kadar bağımsız hisler var. Beynini mıncıklayan gerçekler var hayatta. Adımlarını beyin kıvrımlarında atan, bu sayede de seni tanıyan, bu kıvrımların her dönemecinde köşebaşı aynalarında kendini bulan adamlar var. Nefes aldıran sözler, sazlar, şarkılar, türküler var. Gülümsemeyi hatırlatan insanlar var. Ruhunda savaşlar var. Bir fareden farksız hapsolduğun, her çıkmaz sokağını keşfetmeyi ölürcesine istediğin labirentler var. Duvara her çarptığında atılan kahkahaları duyan fare olmak var. Çaresizlik var. Ölüler de var etrafta, çürümüşler de var. Onlardan olmadığını kanıtlamak tasası var. Bunun için de sınırsız bir karalık bürümüş gözlerin var. Hayatta açamayacağın savaşlar var. Hükmen mağlup olunmuş, sahaya bile çıkılamamış mücadeleler var. Gönlün ekmeğidir umut, tırtıklamak var. Bir soluğu tanımak, bir ağzı bilmek var. Bitmeyen geceler var, Varışı olunamayan yollar var. Bir acı kahveyi bile karşılık yudumlayabilmak için yanmak var. Daha neler neler var aslında. En çok da teşekkür var, şükür var. Öyle ya da böyle iyikiler var. Her haliyle kabullü, hep varolsunlar var...
İnsan ne çok istiyor gözlerinin içinde kendisini görmeyi...
Karşıda kendimi görsem kolundan tutar bir yüzünü yıkardım.
Saçını sıfıra vurur, yüzüne bir tokat atardım, çorba yapar sırtına dökerdim, kirpiklerine iltifat eder yakmaya çalışırdım.
Yolda ayağına çelme takar yüzü koyun yere düşmesini izlerdim. O haline hem güler, hem ağlardım...
Sonra eline bir kaç kitap sokuşturup sokağa atardım.
Niye yaptın diye sorarsa?
_ "Hiç" derdim.
Bunu sorduğun için mi varsın, var olduğun için mi sordun diye kızardım...
Bir lamba düşleyin yanıyor, gitgide yaşlanıyor ve açılıp kapanmaya başlıyor. Durumu fark ediyor ve yanmak meselesi ile mücadele ediyor. Her kapanışta tekrar açılıyor ama sorunun kapandıktan sonra açılmak değil, bir defa kapanmak olduğunu anlamıyor. Yanmak için uğraşıyor ama gitgide yoruluyor. En sonun da patlıyor...
Bu lamba, yansada yanmasada lamba mıdır?
Lambalığı ışık saçmasından önce mi gelir?
Lambayı lamba yapan saçtığı ışıksa tamamda, lamba ışıktan alakasızsa insan oğlunun onu değiştirme çabası niyedir?
Varoluş "Öz" den önce mi gelmektedir, yoksa Yağmur yavaş yavaş analitikleşmekte midir???
Yağmur ERDEM
youtu.be/O3QiRxP0U1E?si=...
YAŞLILAR NEDEN DIŞARIDALAR GENÇLER NASIL OLUP DA İÇERİDELER?
Kitap okuma alışkanlığı olmayan, bir enstrümanı çalamayan, herhangi bir sanat dalına ilgi duymayan, hobisi olmayan, vakit geçirmekten anladığı tek şey kendisi gibi olanlarla sohbet etmek, dedikodu yapmak, mağazaların vitrinlerine, tuhaf bulduğu insanların yüzlerine bakmak, şunu bunu