...aylar sonunda evime, sokağıma, şehrime, ülkeme kavuşmuştum. Hiçbir fark, hiçbir ilerleme hissetmedim. Her şey aynıydı ve bu aynılık, insanın içini yakıcı bir girdabı da yanında barındırıyordu. Sokaklar adice yüzüme gülümsüyor, insanların soluk hali içimi derin bir bilinmezlikle dolduruyor ve şehrin bunaltıcı yalnızlığı, beni buralardan sürmek istiyordu! Çünkü, bir tek ben aynı değildim, zindan beni olgunlaştırmıştı. Yapayalnızdım artık sokaklarda, diğer insanlar gibi değildim; onlar beni istemiyordu, ben de onları. Fakat, hiçbirimiz yüzümüze haykıracak kadar cesaretli değildi!
Z.a
"Milyonlarca kalbin çarptığı bu şehirde yapayalnızdım."
Ümit Yaşar Oğuzcan
Yedi rekat günah kıldım bedeninde
dizlerinde yedi zikir secdeye vardım
ihmalin uzak meleğine teninde aldandım
yapayalnızdım kendi kalabalığım içinde
tarih kadar yalnız, aşka aşina, acıya unutkandım.
Sen uzaklaşıp giderken gün ortasıydı.
Sıcaktı sokağın tozları
nefes alıp veriyordu tarlalar.
Ve yalnızca kuşlar ötüyordu
birbirine giren yaprakların arasında.
Oysa ben;
yapayalnızdım balkonumda
sen giderken.
Rabindranath Tagore
Onun ordusu vardı, gözleri mesela,
Tek başına ne savaşlar kazandırdı.
Bir tebessümü barışı sağlardı.
Kirpikleri geçilmez cepheler gibiydi,
Bense yapayalnızdım,
severkende, giderkende, kaybederkende.
İyi insan olmayı bütün kalbimle istiyordum; ama gençtim, tutkularım vardı, iyiyi aradığım o günlerde yalnızdım, yapayalnızdım."
"Milyonlarca kalbin çarptığı bu şehirde yapayalnızdım."
Ümit Yaşar oğuzcan
Şuhov'un şartlarından daha iyiydi hiç kuşkusuz ki durumum. Sıcak bir mekanda yapayalnızdım. Hiç değilse onun birlikte yaşadığı arkadaşları vardı ama yine de ikimizde birinciliğe oynuyorduk sefillik yarışında.
Şerefe
Milyonlarca kalbin çarptığı bir şehirde yapayalnızdım.
Ümit Yaşar Oğuzcan
