Herkese hatırlattığı bir şey vardır
Yıllar mı hızlandı yoksa?
Ne çabuk geçiyor upuzun günler, geceler
"Daha dün gibi" derler ya hani
Meğer herkes kurarmış böyle cümleler
Vakit geçmek bilmezdi oysa
Hangi ara koptu yaprak yaprak takvimler?
"Akarken biriktir" derler ya
Kasam boş, kalbim kırık, elde yine hüzünler
Pişman, çok pişmanım esasen
Ama çok korkuyorum ya reddersen
Gururdan mı nedendir artık
E sen gel kendini alt edersen
Evimi ocağımı, yuvamın sıcağını
Yârimin kucağını bıraktım
Her günahın tadına, dünyanın batağına
Batacağım kadar battım
incitme
Gölgesinde otur amma
Yaprak senden incinmesin.
Temizlen de gir mezara
Toprak senden incinmesin.Yollar uzun, yollar ince
Yol kısalır aşk gelince
Yat kurban ol İsmail’ce
Bıçak senden incinmesin.Burdayım de ararlarsa
Doğru söyle sorarlarsa
Tabutuna sararlarsa
Bayrak senden incinmesin.İl göçsün göçtüğün vakit
Yol yansın geçtiğin vakit
Suyundan içtiğin vakit
Kaynak senden incinmesin.Toz konmasın sakın sana
Hakkı geçer halkın sana
Gücenmesin yakın sana
Uzak senden incinmesin.
Abdurrahim Karakoç
Süveyda'nın defterinden, 30
Günlerden hangisiydi, hatırlamıyorum. Belki bir salıydı, en sıradanlarından, içinden geçip giden. Belki bir pazar akşamıydı, şehir yorgun, sokaklar tenha, kendimden bile sakladığım kelimelerle. Ama kesin olan bir şey var ki: Unuttum. Kendi kalbime seslenmeyi, içimde susmayı seçen kıza el uzatmayı, bir cümle bırakmayı, bir "merhaba" demeyi bile...
O gün, içimdeki kuşlar uçmamıştı.
Sadece durmuşlardı.
Sanki kanatlarını kıvırmış, beklemeyi öğrenmişlerdi.
Yüzümde eksik bir tebessüm, dudak kenarımda yarım kalmış bir cümleyle dolaştım. Aynalardan kaçtım. Ellerimi cebime sakladım. Kimse fark etmedi, ama ben... ben çok iyi biliyordum. İçimde yankılanan bir sessizlik vardı: Kalbim, bana kırgındı.
Bir şeyleri hep başkalarına anlatmaya çalışırken, en çok kendimi ihmal ettiğimi fark ettim. Kendi içime yazmadığım satırlar yüzünden kimsesizleştim. Herkes beni anlasın isterken, kendime ne kadar yabancılaştığımı görmedim.
Kalbime mektup yazmayı unuttuğum gün,
sessizlik gürültüye dönüştü.
Bekleyiş bekleyene.
Ve ben, rüzgârda kendi izini kaybetmiş bir yaprak gibi savruldum...
Kime gideceğini bilmeden.
Ve sonra bir gün,
bir kahve fincanının dibinde
bir cümle buldum:
“Sen hâlâ orada mısın?”
O günü unutmadım.
Çünkü o gün, kalbim bana yeniden cevap verdi.
