Hayır, sağlamları, kendine güvenenleri, gururluları, neşelileri, sevinçli olanları sevmenin anlamı yoktu; onların ihtiyacı yoktu buna. Bu gibiler sevgiyi sanki kendilerine ödenmesi gereken bir borçmuş gibi, yukarıdan bakarak, umursamaz bir halle kabul ederler. Bir insanın kendisini vermesi, onlar için gelişigüzel bir olay, saçlarına taktıkları bir süs, kollarına geçirdikleri bir bileziktir sanki.
Ancak kaderin tokadını yemiş, kendilerine güvenlerini yitirmiş, hor görülmüş, çirkin yaradılmış olanlara sevgi gerçek bir destek olur. Yalnız böyleleri bilir sevmeyi, sevilmeyi; şükran duygularıyla, alçak gönüllükle sevmek gerektiğini ancak onlar bilir.( Stefan Zweig)
Sayfa 34Kitabı okudu
Yandırılmaq üçün salınmış şəhər
Ölüm qorxusu insanın həyata baxışını dəyişən, onu həyatın mənasını və bu qoca dünyada öz yerini axtarmağa sövq edən bir qığılcıma bənzəyir.
Sonu xarabalıq olan abadlıqda necə hüzur tapasan, sonu xəzan olan
bağın, gül-çiçəyin gözəlliyindən necə zövq alasan?
Sonu ölümla, yoxluqla bitən həyat məhv edilmək
üçün salınmış gözəl bir şəhərə, yandırılmaq üçün
yaradılmış gözəl bir sənət əsərinə bənzəyər. İnsanı çaşdıran da elə budur: Ölümlə bitən Həyat. Bu PARADOKS insanlığın düşüncəsini dumanlandırır.
Sayfa 145Kitabı okudu
