"ve bütün yaralarım aşktandır
aşktan, aşktan, aşktan..."
Sayfa 280 - YKY, İnanalım Soğuk Mevsimin Başlangıcına adlı şiirdenKitabı okuyor
TUTSAK
seni istiyorum ve biliyorum
asla koynuma almayacağım
sen o aydın ve pırıl pırıl gökyüzüsün
ben bu kafeste bir tutsağım
kara ve soğuk parmaklıklar ardından
gözlerim hasretle bakıyor yüzüne doğru
bir gün kavuşuruz ve o gün
varsa aramızda sadece tanrı kalsın
ve bütün yaralarım aşktandır
aşktan, aşktan, aşktan...
Sayfa 105Kitabı okudu
ve tüm yaralarım benim aşktandır
aşktan, aşktan, aşktan.
"Aşk " aşk varsa zaman aptalca bir laftır.
ben neden
caddelerde yitecek kadar küçüğüm
ve neden
caddelerde yitecek kadar küçük olmayan baba düşünü gördüğüm kimsenin gelişini öne almak için
bir şeyler yapmıyor ve mezbaha mahallesi sakinleri.
bahçelerinin toprağı bile kanlı olanlar ve havuzlarının suyu bile kanlı olanlar ve ayaklarının altı bile kanlı olanlar
neden bir şeyler yapmıyorlar
neden bir şeyler yapmıyorlar.
evimizin avlusu yalnızdır
evimizin avlusu yalnızdır
gün boyu
kapı arkasından hep parçalanma sesi geliyor ve patlama.
tüm komşularımız bahçelerinde çiçek yerine şarapnel ve makineli tüfek ekiyorlar
tüm komşularımız fayans havuzlarını kapatıyorlar
ve fayans havuzlar
kendileri istemeden
gizli barut ambarları oluyorlar
ve sokağımızın çocukları okul çantalarını
küçük bombalarla
doldurmuşlar.
evimizin avlusu sersemdir.
ben yüreğini yitirmiş zamandan
korkuyorum.
ben bu kadar çok elin boşunalığını düşünmekten ve bu kadar yüzün yabancılığını imgelemekten
korkuyorum
ben geometri dersini
delice seven bir öğrenci kadar yalnızım.
ve sanıyorum bahçe hastaneye kaldırılabilir. ben sanıyorum ...
ben sanıyorum ...
ben sanıyorum ...
ve bahçenin yüreği güneşin altında kabarmıştır ve bahçenin belleği usul usul
yeşil anılardan boşalıyor.
Temmuz. 1963
senden daha yalnız değil midir?
peygamberler, yıkımın elçiliğini
kendileriyle getirdiler yüzyılımıza
bu art arda patlamalar
ve zehirli bulutlar
kutsal ayetlerin tınlaması mı?
ey dost. ey kardeş. ey kandaş
aya vardığında
çiçeklerin soykırımı tarihini yaz.
soğuk bir mevsimin eşiğinde
aynaların ağıtı topluluğunda
ve uçuk renkli deneyimlerin yaslı toplantısında
ve suskunluğun bilgisiyle döllenmiş bu günbatımında
böyle
sabırlı
ağır
başıboş
gitmekte olan o kimseye
nasıl dur emri verilebilir.
o adama nasıl diri olmadığı söylenebilir, hiçbir zaman
diri olmadığı.
İnanalım soğuk mevsimin başlangıcına
ve bu benim
yalnız bir kadın
soğuk bir mevsimin eşiğinde,
yeryüzünün kirlenmiş varlığını anlamanın başlangıcında ve gökyüzünün yalın ve hüzünlü umutsuzluğu
ve bu beton ellerin güçsüzlüğü
küpeler takacağım kulaklarıma
ikiz iki kızıl kirazdan
ve tırnaklarımı papatya çiçek yaprağıyla süsleyeceğim bir sokak var orada
aynı karışık saçları, ince boyunları ve sıska bacaklarıyla küçük bir kızın masum gülüşlerini düşünüyor;
bir gece
rüzgarın alıp götürdüğü.
kendi penceremden bakıyorum
bir şarkı tınlamasından başka bir şey değilim
ölümsüz değilim
bir şarkının tınlamasından başka şey aramıyorum
bir hüznün sade suskunluğundan daha arın olan
bir lezzetin çığlığında
yuva aramıyorum
çiy gibi bir tende
tenimin zambağı üzerinde
ah bunca mavilik
gökyüzüne artık sığmıyor