.
.
... Başkalarının tutsak alan benlerinden ayrı olarak kendi özgür ve dingin benine varmadıkça hiç bir şeye varmayacaksın... Kendini tam ve tüm bir şekilde yaşamını insanın ölümü ve yok oluşundan alan o güce bırakmazsan kendi yaşamını yaratmayı başaramayacaksın...
.
.
.
.
Keşke ölseydim ve yeniden dirilebilseydim ve dünyanın başkalaştığını, dünyanın bu denli acımasız olmadığını ve insanların bu her zamanki aşağılık ve kahpeliklerini unuttuklarını ...ve kimsenin evlerinin etrafını duvar örmediklerini görseydim.
.
.
.
.
... Hep kapalı bir kapı gibi olmaya çalışmışım, kimse korkunç içimi görmesin ve tanımasın diye... bir insan olmaya çalışmışım, kendi içimde yaşayan bir varlık olduğum halde...
.
.
.
.... Ömrümü kaybetmişim gibi bir duygu var içimde.
.
.
Ben yaşamımca birçok hatalar yaptığımı kendim de biliyorum. Ama kim yaşamları boyunca yaptıklarının, düşündüklerinin ve davrandıklarının tümünün doğru olduğunu söyleyebilir?
Şairin dediği gibi: "Bu dünyada yaşam iki olmalı/ biri deneyim kazanmak/ diğeri deneyimleri kullanmak için."
.
Ailesine yazdığı mektuplardan.
Ve sizi gördüğümde kendim olmak istiyorum, gülmeyen, konuşmayan ve fakat bir köşeye sinip çöken biri değil. Benim en büyük derdim sizin beni tanımamış olmanızdır ve hiç bir zaman da tanımak istemediniz ve belki de hâlâ siz benim hakkımda düşündüğünüzde, beni uçarı, ve aşk romanları ve Tahran Musavver dergisinin öykülerinden kafasında aptalca düşünceler oluşan bir kadın olarak biliyorsunuz. Keşke öyle olsaydım ve mutlu olabilseydim. İşte o zaman dünya küçücük bir odacık olurdu ve ben, dans partilerine gitmekle ve güzel ve şık elbiseler giymekle ve komşu kadınlarla çene çalmakla ve kaynana ile dalaşmakla ve kısacası pis ve anlamsız binlerce işlerle yetinirdim ve daha büyük ve daha güzel bir dünyayı tanımazdım ve bir ipek böceği gibi kendi kozamın sınırlı ve karanlık dünyasında kıvranır ve büyürdüm ve hayatımı sona getirirdim. Fakat ben böyle yaşayamazdım. Ben kendimi bildiğim andan beri, benim başkaldırım ve isyanım bu aptalca görünüşü ile başlamıştır. Ben büyük olmak istiyordum ve istiyorum. Ben, bir gün doğup ve bir gün bu dünyadan çekip giden ve artlarında bu geliş ve gidişlerinden her hangi bir iz.
Furuğ'un babasına yazdığı mektup.
Şiir benim tanrımdır, işte ben şiiri bu denli seviyorum. Gecem, gündüzüm bunu düşünmekle geçiyor, kimsenin söylemediği yeni bir şiir, güzel bir şiir söyleyeyim diye. Kendimle baş başa olmadığım ve şiiri düşünmediğim günüm, anlamsız ve bir hiç sayılır. Belki şiir görünüşte beni mutlu kılamaz ancak ben mutluluğu kendim için başka türlü yorumluyorum. Mutluluk benim için ... güzel elbise iyi yaşam ve iyi yemek değil. Ben, ruhum memnun olduğu zaman mutluluk duyuyorum ve şiir benim ruhumu memnun ediyor. Şayet, insanların elde etmek için çırpındıkları o güzellikleri bana verseler ve karşılığında şiir söyleme yeteneğini benden alsalar, intihar ederim. Siz benden vazgeçin, siz bırakın ben sizce mutsuz ve aylak olayım, ancak ben hiç bir zaman yaşamımdan yakınmayacağım. Tannya ve çocuğumun ölümü üstüne yemin ederim ki ben sizi çok seviyorum. Sizi düşünmek gözlerimi yaşartıyor. Ben kimi zaman düşünüyorum ve düşünmüşüm, neden tanrı beni böyle yarattı ve neden şiir adlı şeytanı içimde canlandırdı ki, ben sizi memnun edemeyeyim ve hiç bir zaman sizin sevginizi alamayayım, ama bu benim suçum değildir. Benim, milyonlarca insanın kabullendikleri yaşam gibi sıradan bir yaşamı kabullenecek gücüm yoktur. Evlenmek niyetinde değilim. Ben yaşamım boyu hep ilerleyeyim ve toplumda seçkin bir kadın olayım istiyorum ve sizin, benim dediklerimi kabul etmeyeceğinizi sanmıyorum. mektup yazın.
.
.
Kimse beni güneşle tanıştırmayacak.
Kimse beni serçelerin konukluğuna götürmeyecek.
Uçmayı anımsa kuş ölümlüdür.
.
.
.
Ben yüreğini yitirmiş zamandan korkuyorum.
Ben bu kadar çok elin boşunalığını düşünmekten,
Ve bu kadar yüzün yabancılığını imgelemekten korkuyorum.
.
.
.
Suskunluk nedir, nedir,
nedir ey biricik sevgili?
Suskunluk nedir
söylenmemiş sözlerden başka.
.
.
yazık ben ölüyüm
ve gece hala
o beyhude gecenin devamıdır sanki.
bu benim şarkımdır:
- insanın içine oturan
bundan önce de daha fazla olmayan
yapraklarla dolu, yalnız ağacıma
güzün sarı hummasında bakar gibiyim
suyun karmaşık akıntıları üzerinde
bir görüntüye bakar gibiyim
.
.
Ve bu dünya yılan yuvasına benzerdir.
Ve bu dünya öyle insanların
Adım sesleriyle doludur ki,
Seni öpüyorken kafalarında seni Asacakları urganı örüyorlar.
Selam ey masum gece!
.
.
Ben çıplağım, çıplağım çıplak,
Sevgi sözcükleri arasındaki,
Duraksamalar gibi çıplak.
Ve tüm yaralarım benim aşktandır
.....aşktan,
aşktan,
.....aşktan.
.