Belki bu yüzden benim yaram başkaydı. Yani ben yaralı olmayan yanımdan dolayı yaralıydım. Vicdanen yaralıydım. Vicdanım yaralıydı. Bu yüzden buna dair söylenilen sözler yakıyordu canımı.
Yıkıldı yolunu bekleyen şehir..
Ya ben viran olacaktım ya bu şehir..
Şimdi gelsen de bir, gelmesen de..
Ben bu acıyı çok oldu tanıyalı, bu kalbin artık sen tarafı yamalı..
Oysa kaç kere sayıkladım kendimce, insan yaralı ve yarım kalmamalı..
Şimdi her anı hatırası ruhda saklı, kalpleriyse çok evvel vedalaşmış iki yabancı; birinin acısı hala taze, diğeri her şeyin üstüne toprak örtmüş..
Şimdilerde 'Sen' anılarda titreyen ses, ben suskunluğun en koyusuyum artık. Biri her gecede hala seni arar, diğeri çoktan kendi sessizliğine sığınmış bir yabancı..
Her gece arasa da nafile bu aşkın artık gecesi gündüzü bir, gönül bedeni zaten terketmiş bulaşmış eline kir.
Artık gücüm de kalmadı o şehri tekrardan ayağa kaldırmaya, zaten anladım geleceğin de yoktu..
Bugün senden kalanlarla savaşırken buldum kendimi...
Kimin kazandığını sorma...
Tek başıma köşeye sinmiş savaşın yaralarını sarmaktayım...
Yenilgide kazançtır...
Bugün anladım onu...
Yaralı olsamda artık güçlüyüm...
Tek başıma nefes almaya bile başladım...
Yaralarım kanasada onlarda elbet kapanır...
Çok basit cümleler geçiyor aklımdan çok basit. Hayatın sadeliği,
doğallığı üzerine doğanın ahengine ufak dokunuşlarla katkıda bulunan çok basit cümleler. Mesela “Yaralı kalbine dokunabilir miyim dünya” 
Kafa Dengi Ruhlar
Gece; içli bir hikâyesi, derdi olanların sığınağıdır.
Hayatın yıkıcı ve yıpratıcı yanından sağ çıkanların istirahat yeridir.
İnsan gecenin kollarına kendini bıraktığında yaşadığını anlıyor.
Sıradan hayatlar için ateş ve gökyüzü anlam ifade etmez. Bu farkı ancak savaştan dönen, yaralı ama ayakta kalanlar anlayabilir.
Gecenin içinde yüzü gökyüzüne dönük olanlar, yara almanın yaşamak kadar değerli olduğunu iyi bilirler.
Sayfa 49
