yaralı

Ne zaman bir yağmur yağsa hemen Haydar Abi gelir aklıma sorsalar kaç kitabını okudun diye sadece bir ama
"40 Şiir ve Bir" öylesine mavi öylesine sevdalı..
"Mavi bir yağmurluğun da olsa şiirden ıslanırdın!" Diye diye bisikletimin pedalını sürerdim kimsesizliğe. Her gittiğim yer onunla, ansızın durup bir noktadan okurdum şiirini seslice..
(İnsanlar anlamıyordu bu deli hallerimi ne de olsa anlaşılmak için yazılmadık maviye) Tam gidicem diyorum bir şiir daha önümü kesiyor sanki bisiklet yarışındasın ve senin hızından etkilenen herkes önüne bir buket koyar gibi geçiyor dizeden.. "Nereye? Bir hayal arası bile vermeden bir filmden diğerine koşturur gibi böyle?" ve ona onun sözüyle ikramda bulunuyorum o anda " Sözlerime gülecek kadar yakınıma gelecek birini aramaya.." Hoşgeldin demek istiyorum bende belki maviye belki de bir şiire.. Kim bilir bir gün diyerek sürüyorum kendimi hiçliğe...
"Üç yanım kara benim bir yanım ıssız
denizsiz, vapursuz, yolcusuz, susuz.."
Ülen denizi görmedik diye maviyi de unutacak değiliz ya diyerek göğü liman belledik kendimizce. (Bizim şehirde kimse görmez denizi vapuru ama hep "Boğulayazarlar karanın sözleriyle açıldıkları şiire" neden bilmem..) velhasılı yürü git uzaklara derken hooop (İsmail abi gelmiyor tabii, keşke gelse..) yerde bir çocuk görüyorum hiiii dizi yaralı bisikletten düşmüş sanırım o da giderken uzaklara, yakalandı yağmura.. İşte diyor Haydar Abi " Benim çocukluğum şurda duruyor, pek uzağa gitmedi, sen bulut ol o yağmur.." diye kaldırıyorum kendi çocukluğumu yerden .. dizindeki kırmızı renkse maviye boyalı yağmur yıkadı şiirle orayı diyerek yürüyorum usulca. Elimde Mavi varken daha bir cesaret alıyor insan ve bağırıyorum düştüğüm noktadan hayata "YOK MU GELEN ÇOCUKLUĞA YOK MUSUN?"...
Haydar Abi anlatılarak bitmez bende sizin dizleriniz kanamasın ama her kanayan yerinize bir mavi konsun ki unutmayalım çocukluğumuzu ve soruyorum yok musunuz?...