- baba, annemi çok sevdin mi? çok güzel miydi?
Ali Fethi Bey ilk defa olarak muvâzenesini kaybetti. üst dudağı titredi, şakakları gerildi ve soldu. bir müddet gözleri kapalı kendini unuttu. cevap verdiği zaman sesi, bütün ömrünü dağlayıp geçen bir hâtırayı okşar gibiydi.
- Sezâ mı? acaba dünyâda ondan güzel bir şey, bir kadın, bir çiçek, bir şekil ve renk oldu mu, olabilir mi? benim gözlerim için demek isterim. güzelliğin hayatta ne esrarlı rolü olduğunu bilir misin? o olmasaydı, yaşamak mekanizması gün günden battallaşır, paslanır ve nihâyet dururdu. bu makineyi tılsımlı bir kuvvetle yağlayan, bileyen, ona yeni bir hız ve hamle veren güzelliktir. gün oldu, ben sezâ'nın yüzüne bakamadım, okşamak için uzatmak istediğim el kalkmazdı. o kadar heyecan, saâdet ve ıztırap hepsini birden duyardım. sezâ, cidden bakanı öldüren bir âfet miydi? bilmem. fakat şu var ki ben bütün kâinatın güzelliğini onda gördüm ve keşfettim. bu görüş sanki başıma inen, beni yakıp kavuran bir yıldırımdı. ecel döşeğimde yatsam, sezâ'nın sesini, bakışını, ensesinin hattını yeni görmüş gibi hatırlarım. o artık bir kadın güzelliği olmaktan çoktan çıktı, her belirişte en büyük haz ve elemle benliğimi dağıtıveren bir sembol oldu. aşk, budur.
Son zamanlara kadar tarih, insanların hayatları hakkında anlattıkları her şey, tüm atasözleri, öyküler ve kıssalar aynı şeyle yüz yüzeydi: Zorunlulukla birlikte yaşamak için verilen ölümsüz, korkutucu ve zaman zaman güzel mücadeleyle, varoluşun bilmecesiyle yaratılıştan bu yana sürdürülen ve durmadan insan ruhunu bileyen mücadeleyle. Zorunluluk hem tragedya hem de komedya üretir. Öptüğünüz ya da kafanızı çarptığınız şeydir.
