- ÖLÜM VE İDRÂK...
Konfüçyüs’e (Üstad’a), ölümden sonra ne olacağı sorulunca, şu cevabı veriyor:
> “Sen daha hayatın ne olduğunu bilmiyorsun, ölümden sonrasının ne olacağını ne yapacaksın ki!”
Konfüçyüs: Ölümden sonrası bilinmemelidir.
Çünkü, eğer insanlar ölümden sonra yaşanmadığını bilirlerse ölülere saygı göstermezler; eğer ölümden sonra yaşandığını bilirlerse de, sevdikleri ölülere bir an önce kavuşmak için canlarına kıyarlar. En iyisi, ölüm hakkında hiçbir şey bilmeden yaşamak ve katlanmaktır. İnsan, bildiği şeyi bilmeli, bilmediğini de bilmediğini bilmelidir; gerçek bilgi budur. Her işte adalet ve doğruluk içinde olunmalıdır.
---
Bir not: Geçmiş, bir “gerçekleşmiş” olması bakımından, bilinmez geleceğe nazaran daha sağlamdır. Gördüğümüz “arka”ya nazaran, göremediğimiz “ön” — buna nispetle — “ön”, hatıra; “arka” ise istikbal… Bu husus, bir kısım Doğu dillerinde mevcut ve günlük konuşma dilinde de, davranış-işaret dilinde de “istikbal” bu şekilde ifade ediliyor. Geçmişin potansiyel hâlde “ân”da bulunması ve geleceğin henüz gerçekleşmemiş olarak “yok” olması... Ân’da yaşıyoruz. Konfüçyüs’ün öğütlerine bakınca resmettiğimiz bu düşünceler — her gördüğü sakallıyı dedesi sananlar için bildirelim ki — "Ân’da yaşıyoruz!" hakikatinde olduğu gibi, bir hakikatin de, değişik bakışa nispetle nitelenişinin de değişeceği gerçeğine bir misâldir.
Aralık 2003, hind ve çin‘e bakış, hayatı ahlâki yaşamak, İBDA YAY.
“Yaşamak, sabırdır. Yaşamak, katlanmaktır. Yaşamak, devam etmektir.”
“Yaşamak, sabırdır. Yaşamak, katlanmaktır. Yaşamak, devam etmektir.”
zaman geçiyor. günler birbirinin aynı. sabahlar bir önceki gecenin yorgunluğunu silmiyor, geceler ise gündüzden daha soğuk. insan yaşamıyor, sadece var oluyor. nefes almak bile otomatikleşmiş bir görev gibi; derin değil, anlamlı hiç değil.
içeride bir boşluk var. ne bir sesle doluyor, ne de bir yüzle. umut, uzak bir ülkede kaybolmuş bir dil gibi... anlaşılmıyor. beklemek yorgun, hissetmek yorucu. ve her şey sessiz.
dışarıdan bakınca sıradan bir hayat. içerideyse çürümüş bir sessizlik. kimsesizlik değil bu, kimseyle bile dolmayan bir yokluk. insan ne zaman bu kadar eksildi bilmiyor. sadece eksik olduğunu biliyor.
zamanla alışıyor insan. gülmeyen yüzüne, çarşafsız yatağına, boş bakan aynasına. yaşamak, bazen sadece katlanmaktır. ve bazıları, sırf nefes aldığı için hâlâ burada sanılır...
Ungenach’ın Sessiz Bozkırı; miras, soy, yurtsuzluk..
80 syf.
·
Puan vermedi
Biçimsel olarak kısa ama içerik açısından kavramsal bir uçuruma benzeyen, uçsuz bucaksız monologları bitmeyen, her satırında zihinsel bir baş dönmesine yol açan anlatılardan bîri 
Ungenach, tam bir