Yılın bu en güzel kış gününde bir an, bir saat ya da süresizlik gibi algıladığım bu belirsiz sürede "Yaşamın Ucuna Yolculuk"u okurken tüylerim ürperiyor. Tezer Özlü'nün doğduğu gün doğduğumu şaşarak öğreniyorum: 9 Eylül. Benliğimi onunla özdeşleştiremiyorum çünkü karamsarlığa kapılıp gitmek benim karakterime ve hayatın yönsüz ilerlemesine uygun değil. Bende yazarın bahsettiği sınırları olan ve o sınırları aşmak uğruna fedakarlık yapan birisiyim. Onun ölümünden 12 sene sonra dünyaya gelmiş olmak, diş ağrısı, İstanbul, Berlin... gibi birçok şey planlanmış gelecek içerisinde yer alıyor. Sanki bu kitap bana özel yazılmış ve okumam için tam zamanıymış gibi düşündürüyor. Kitap ne herkese tavsiye edebileceğim ne de insanlara bahsetmeden geçebileceğim bir eser. Bakış açıma olan reddedilemez davetine rağmen karamsarlığı onu benden uzaklaştırıyor. Kitabı biran önce bitirip notlarımı alıp unutmak isterken içerisinde bir ömür unutamayacağım altı çizili satırlarla raftaki yerini alıyor. Uzun bir seyahat öncesi okumuş olduğum için kendimi garip hissediyorum. Sanki seyahat boyunca Tezer ÖZLÜ hayaliyle gezeceğim, onun bastığı asfalta basıp altındaki toprağı düşüneceğim. 77. sayfaya kadar geldim, devamında kurgu olarak bir beklentim yok. Beni bekleyen altı çizilecek cümleler hatrına biraz daha devam edeceğim.Şu genç yaşımda ancak içimdeki Polyana'ya ihanet etmeden Tezer ile hayatıma devam edebilirim. Teşekkürler gamlı prenses.
