Beni bekleyen bir büyük kent, bu kentin sabaha kadar açık kahveleri, barları, Yunan müziği çalan meyhaneleri var. Süren, akan yaşamın içinde bulunmak ne büyük bir coşku! Hele bu coşkuyu karşılayan, bu coşkuya bulvarları, kahveleri, insanlarıyla yanıt veren bir kentte olmak. Çoğu kez insan yaşamı, yaşanmış coşkuların anısı ile de
geçer. Ama yaşamın bazı kesitlerinde bu coşku gece ve gündüz somut olarak kavrar benliğimizi. Bir şarkıyla. Bir resimle. Uzayan bir bulvarla. Sevilen, teni okşanan bir insanla. Yaprakları hışırdayan bir ağaçla.
Sayfa 56
"Hayır, Momo," diye karşılık verdi Hora Usta, "bu saatler sadece benim eğlencem. Bunlar her insanın göğsünde taşıdığı şeyin basit birer taklidi yalnızca. Çünkü nasıl gözleriniz görmeye, kulaklarınız duymaya yarıyorsa, insanın yüreği de zamanı algılamaya yarar. Kör biri için gökkuşağının renkleri ve sağır biri için kuş sesleri nasıl boşunaysa, yürekle algılanmayan zaman da öyle boşa gider, kaybolur. Ama ne yazık ki düzgün atmasını bildiği halde kör ve sağır olan nice yürekler vardır."
"Ya kalbim bir gün artık atmazsa?" diye sordu Momo
"O vakit, senin için zaman da biter, çocuğum," diye cevapladı Hora Usta. "Bunu şöyle de açıklayabiliriz: Zaman içinde günler, geceler, aylar ve yıllar boyunca geriye doğru giden aslında sen kendinsin. Bir gün çıkıp geldiğin o sihirli kapıya doğru yaşamın boyunca geri gidiyorsun ve sonunda da yine oradan çıkıp gideceksin."
"Ya öbür tarafta ne var?"
"İşte orada, bazen taa içinde duyduğunu söylediğin müziği bulacaksın. Ama artık sen de o müziğin içindeki bir ses olacaksın."
Momo'yu süzdü. "Fakat sen bunları henüz anlayamıyorsun, değil mi?"
"Yoo," dedi Momo, "sanırım anlıyorum."
"Hiçbir Zaman Sokağı'nda her şeyin nasıl da geriyedoğru hareket ettiğini hatırlamıştı ve sordu: "Sen ölüm müsün?"
Hora Usta gülümsedi, karşılık vermeden önce bir an düşündü ve şöyle yanıtladı: "İnsanlar ölümün ne olduğunu bilselerdi ondan hiç korkmazlardı. Korkmayınca da kimse onların yaşam zamanını çalamazdı."
Sayfa 178 - Momo ve Hora UstaKitabı okudu
Yeni sözler söylememesi bile müziği en iyi teselli kılmaya yeter.
Müzik söze eklenmiş olsa da, onun kendi büyüsü ağır basar ve sözün tehlikesini siler. Müziğin en arı olduğu zaman ise, kendi kendisi için çaldığı zamandır. Müziğe koşulsuz inanılır, çünkü onunkisi, duygulardan kaynaklanan güvencelerdendir. Akışı, bu bağlamda insanoğlunun başkaca yaratabildiklerinden çok daha özgürdür ve kurtuluş, bu özgürlüktedir. Yeryüzü kalabalıklaştıkça ve yaşam mekanikleştikçe, müziğe duyulan gereksinim daha da artacaktır. Bir zaman gelecek, insanoğlu ancak müziğin sayesinde işlevlerin oluşturduğu ağın daracık deliklerinden geçebilecek: bu nedenle, müziği güçlü ve el değmemiş bir özgürlük dağarcığı niteliğiyle korumak, gelecekteki düşünsel yaşamın en önemli görevi olmalıdır. Müzik, elimizde onun dışında yalnızca ölü bölümlerinin bulunduğu insanlık tarihinin gerçekten yaşayan yanıdır.
Ondan bir şeyler almaya gerek yoktur, çünkü müzik zaten hep içimizdedir: onu yalnızca dinlemek, yeterlidir, yoksa öğrenmek boşuna olur.
Sayfa 37Kitabı okuyor
Öyle gunler vardır ki dünya, dayalı döşeli bir odaya benzer; açık renklere boyanmış tavanı gökyüzü gibi hisseder, açık yeşil duvar kagıdına dağlara bakar gibi bakarsınız. Yaşamın rengarenk halısı üzerinde yuvarlanan oyuncakların çocuksu şirin müziği ulaşır kulaklarınıza. Bazen bu ilkbahar günleri yazın ortalarına, hatta son bahara kadar uzanır, sonra yaşlılık zamanının çocukluk günlerine dönüşür. Butun çocuk oyunlarının ve son barışın arkasında yatan bir şeylerin anımsanması gibi dokunaklıdır bu günler.
Sayfa 119Kitabı okudu
"Beni bekleyen bir büyük kent, bu kentin sabaha kadar açık kahveleri, barları, Yunan müziği çalan meyhaneleri var. Süren, akan yaşamın içinde bulunmak ne büyük bir coşku! Hele bu coşkuyu karşılayan, bu coşkuya bulvarları, kahveleri, insanlarıyla yanıt veren bir kentte olmak."
Konser bitiyor. Çıkar çıkmaz bir sigara yakıyorum. Beni bekleyen bir büyük kent, bu kentin sabaha kadar açık kahveleri, barları, Yunan müziği çalan meyhaneleri var. Süren, akan yaşamın içinde bulunmak ne büyük bir coşku!