Ben ne insanlar gördüm, ne insanlar, ah ne insanlar. Anlatsam inanamazsın,
Mendeburun biri, tembel mi tembel, dediği de anlaşılmıyor. Laz mı, Kürt mü, Çingene mi belli değil. Yetmiş iki milletin dışında bu mendebur oğlu mendebur. Bir bakışı var insana, bir tek söz bile söylemiyor insana... Bakışıyla emir veriyor, b*k herif.
İşte böyle olur, oh olsun, akılsız başın belasını ayaklar çeker.
Şöyle tepeden acıyarak baktı ona Usta. Ne olacak, varsın baksın, insan insan olunca kazandıklarını ödemeli, hak etmeli, değil mi
yalnız bu insanlar da bir acayip değil mi? Seni paspas gibi kullanmıyorlar mı?
On lira almıştı, boş boş da oturulmazdı ki... Değil mi, insan aldığını hak etmeliydi.
Adam dediğin, adam, adam dediğin, evee-eeet, insan dediğin, durmamalı, durmamalı, duran insan paslanır, kirlenir, yüreği kirli olur, duran insan çabuk ölür. Ölmese ne olur, ha yaşamış, ha yaşamamış.
insan sevmeyen insanı sikmek gerek
Çırak sevmeyen ustanın yanında çalışılmaz. İnsanı canından, dünyasından eder.
Hiçbir şey istemem. Dökme suyla değirmen dönmez.
Ben kendi hayatımı kendim kazanmalıyım.
Sağ olasın iyi kötü geçinip gidiyoruz.
Yuvarlanan taş yosun tutmaz... Ben çok yuvarlandım. İşte burasını buldum.
Bu dünya bu kadar gayrete, böyle bir ustalığa değmez.
Sen beni görüyordun içerde, aydınlıkta. Ben seni göremiyordum, dışarıda karanlıkta.
İçini derin derin çekmiş, İnsanoğlu, insanoğlu, kendi kendine zulmeden insanoğlu, demiş, ardından da uyumuştu.
Kurşun yarası değil iftira öldürürmüş yürekli olanı
“Size ben gücendim“ dedi ince Mehmed.
“Siz beni yaraladınız.”
