“ Bana göre memleketler insan demektir. Sevdiklerimin bulunduğu yerleri çok severim.”
Cebeci İstasyonunda bir akşam üstü
İncecikten bir yağmur yağıyordu yollara,
Yeni baştan yaşıyorduk kaderimizi.
Sıcak bir kara sevda...
Yüreğimizin başında bağdaş kurup oturmuştu;
Acımsı, buruk.
mühürlenmişti ağzımız bir sessizlik içinde
Sessizliği üstümüzden atamıyorduk,
Bir saçak altında kararsız, yorgun
Saatlerce duruyorduk.
Kimse görmüyordu bizi...
Yavuz Bülent Bakiler
Gel Artık Ne Olursun!
Şimdi, şimdi seni düşünüyorum
Cebeci yollarında rüzgarlar esiyor, serin
Paramparça düşmüş gönül ufkuma
İki yıldız gibi gözlerin
Gel Ey ciğerime saplanan hançer
Gel ey yüreğime oturmuş kurşun
Göçmen kuşlar gibi çok uzaklardan
Gel artık
Ne olursun
“ Kederimize kaderimiz dedik, sustuk! “
“ İçlendik dertlendik! Aslı olduk, Kerem olduk, verem olduk. Derdimizi kimseye dinletemedik. “